Klappend het jaar uit

Voor de mensen van de zorg wordt er geklapt, gedichten geschreven, bonussen beloofd, eerbetonen geuit. Allemaal fijn, mooi en loyaal.

Hebben onze zorgmedewerkers zeker verdiend. Maar wat mij betreft ook een beetje overtrokken allemaal. Bijna net zo onzinnig als het klappen voor een piloot wanneer hij het vliegtuig veilig aan de grond heeft gezet. Die doet immers ook gewoon zijn werk. Soms met windje mee, andere keren dwars door een heftige storm.

Nét als de mensen in de zorg dit doen. Door passie gedreven maar met de glimlach tegenwoordig verborgen achter het verplichte mondkapje. En hoezeer ze het wellicht ook eens zijn met de maatregelen, leuk of fijn is dat niet. Maar hé, dat is het voor al die andere mensen, elders op andere werkplekken, ook niet. Het is nu eenmaal verplicht en ja, het is een hel achter dat ding voor je mond waarin je je eigen uitgeademde afvalstoffen steeds opnieuw weer inademt.

Iedereen dealt ermee

Maar zij zijn niet de enige sector die hiermee moet dealen. Kledingwinkels, bouwmarkten, sportscholen, de groenteman op de hoek… Iedere medewerker in welke sector dan ook moet hier mee dealen. Dat de mensen in de zorg gelaten lijden achter die muilkorven is zwaar overtrokken. Ze zeiken en mopperen hier net zo hard over als al die andere, hardwerkende, mensen uit andere beroepsgroepen. Of je nu voorstander, tegenstander, complotgekkie of schaap bent. We hebben geen keus. De regering maakt die voor ons.

Die mensen in de zorg doen gewoon wat ze opgedragen word. Om welke reden dan ook. laten we “Wij… mensen van de zorg” ombuigen naar “Wij… mensen in het arbeidsproces”. Iedereen verdient hier een publiekelijk applaus in te krijgen. Want ze staan er toch maar weer iedere dag. De vakkenvullers, de bezorgers, de apothekers, de bakkers, de slagers. Klap, Klap, Klap, Klap, Klap, Klap, Klap, Klap, Klap, Klap, Klap…

#trots op mijn werk in de zorg #trots op iedereen die aan het werk is.