Kerstdiner

“Dom pie dom pie dom pie dom pie dom pie…la la la laaa…” De Nederlandse carnavalskraker van het artiestenduo ‘Zware Jongens’ is niet het standaardlied dat door de speakers galmt tijdens een net kerstdiner met familie.

Bij mijn familie, waar meer dan de helft ADHD heeft, is een polonaise op deze kaskraker traditie.

Als oudste kind in een druk ADHD-gezin was het bij mij thuis nooit saai. Mijn moeder droomt al jaren van het perfecte ‘Libelle-gezin’ dat gemoedelijk naar elkaars verhalen luistert aan de stylish gedekte kersttafel.

Maar binnen onze familie ‘De Wilde’, zal dat nooit werkelijkheid worden. Voordat het voorgerecht is opgediend staan de meesten op hun stoel te dansen en zoekt mijn tante naar een stuk touw om de limbodans te openen.

Tafeltennis

In een poging de sfeer tijdens het kerstdiner rustig te houden, bedacht mijn moeder om te gaan gourmetten, want “dat zou iedereen wel bezighouden”. Het bleek geen succes. Een potje tafeltennis met de brandend hete pannetjes werd abrupt afgebroken toen het mini-hamburgertje, dat fungeerde als pingpongbal, bleef hangen in de kroonluchter.

Sinds dat incident vieren wij kerst alsof het carnaval is. De voorpret begint bij het vaststellen van de dresscode. Bij ons geen nette glitterjurken of strakke pakken. Zelfs een foute kersttrui is niet genoeg. Jaarlijks geldt een ander verkleedthema. Zo plaatse mijn vader vorig jaar de piek op de kerstboom gehuld in een 90s gabberoutfit en sneed mijn oom in prinsessenoutfit de beef wellington aan.

Misschien dat mijn moeder dit jaar eindelijk haar zin krijgt tijdens een corona-proof kerstdiner. Meezingen is immers uit den boze en een polonaise op 1,5 meter is niks aan. Misschien dat mijn 90-jarige oma, die al jaren niet meer durft te komen, dan eindelijk weer eens een bezoekje waagt.