Kerst dit jaar

Toen ik de persconferentie van 14 december hoorde, was mijn eerste reactie het volgende: ik werd witheet op premier Rutte.

Kerst zou dit jaar lijkbleek zijn omdat er totaal geen leven in zal zitten. We zijn allemaal doodgebloed door deze strenge maatregelen. En daarom willen we bloed zien. Anders gaan we over de rooie. Mijn droom was een wit besneeuwd land, maar ik werd wakker in duisternis. Maar ik kan niet anders doen dan het slikken, het is alsof ik gele sneeuw moet slikken.

Ik ben altijd chill, maar ook ijskoud en net als ijs, hard. Iedereen heeft al zoveel moeten opofferen. Dit lijkt wel een satanisch ritueel door Alzheimerpatiënten. Ik ben al zo erg beperkt dit jaar, noem mij maar Down. Ik kon dit jaar in de club niet eens hertjes versieren, ik heb alleen de kerstboom versierd. En ik had dit jaar nodig om ervaring op te doen. Ik ben in echte liefde net zo groen als the Grinch. Nu kan ik alleen maar in huis ijsberen.

Overheid als een stier

Ik als jongere voel mij zo verkeerd bejegend. Zelfs de Joden waren nog beter tegen Jezus. Het lijkt wel alsof wij een rood pakje dragen als de kerstman, want de overheid gedraagt zich als een stier.

Ik kan dit jaar niet met een dame mijn kerstboom en kerstballen delen. Wil de overheid dat we ze gaan haten als deze koude temperaturen? Want ze gaan nog lager dan mijn thermometer. Ik wil iets anders kunnen doen dan een dom gesprek met mijn huisgenoot hebben alsof alles dat ie zegt mij niet koud laat. Door deze quarantaine en isolatie heb ik nog minder belevingen dan een sneeuwpop.

En alhoewel ik alleen maar aandacht lijk te besteden aan mijn eigen problemen, ben ik me wel bewust dat mijn moeilijkheden maar de tipje van de ijsberg zijn. Ik denk ook aan de zorg die wordt ondergesneeuwd door problemen. Want ik ben geen ijskonijn en ik wil hen niet in de kou laten staan.