#hartvoormezelf

Corona-moe dat zijn we allemaal. Uitgeput dat zijn we allemaal. Voor de een alleen een jaar met het virus, voor mij een jaar met het verlies van meerdere dierbaren, miskraam van mijn beste vriendin, zelfmoord in mijn omgeving, faillissement hier en faillissement daar.

Ik wil echt niet klagen en ik probeer positief te blijven, maar merk dat ik daar meer en meer moeite mee begin te krijgen. 12 maart is voor mij de laatste dag dat ik op de universiteit ben geweest, dat is 272 dagen geleden. 9 maart was ik voor het laatst in een vol voetbalstadion, dat is 275 dagen geleden. 8 weken heb ik ondertussen al niet meer op het hockeyveld gestaan. Dat is allemaal niet erg dat ik dat tijdelijk moet missen, maar het waren uitlaatkleppen voor mij, het was afleiding. Even afschakelen van al het naars dat om mij heen gebeurt, even nergens over na hoeven denken, even tijd voor mezelf.

Soms is je best doen niet goed genoeg

Als dat wegvalt, heb je pas door hoeveel het eigenlijk voor je betekent. Ik zie geen medestudenten, ik zie geen teamgenoten, ik zie geen vrienden of vriendinnen. Want ik probeer me al de hele tijd zonder gezeur aan al die maatregelen te houden. Zelfs wanneer ik op social media voorbij zie komen dat iemand een 21-diner heeft met 20 mensen in een kleine woonkamer, ik blijf doorgaan, ik blijf me aan de regels houden, ik blijf mijn best doen.

Maar het blijkt maar weer, soms is je best doen niet genoeg. Langzamerhand begin ik al die mensen ook meer en meer te begrijpen, op een gegeven moment houdt het gewoon op. Op een gegeven moment wordt het ongeloofwaardiger. Op een gegeven moment heeft het geen zin meer. Maar ik wil dat punt niet bereiken. Ik wil het tegenhouden. Ik wil me aan de regels blijven houden, hoeveel moeite, verdriet, energie en boosheid het me ook kost.

x

Soms wanneer ik dan even thuis ben of aan het werk, kan ik de tranen niet meer binnenhouden. Het komt er gewoon uit, ik stroom over en ik kan het niet tegenhouden. Het gevoel alsof alles om je heen verkeerd gaat en je er geen invloed op kan uitoefenen, die onmacht, dat verdriet, het doet pijn.

Ik weet dat de mensen in de zorg het zwaar hebben en keihard werken, maar de horecamensen hebben het ook zwaar en die zouden alles ervoor over hebben om momenteel te kúnnen werken.  Net zoals de mensen die hun banen zijn verloren, net zoals iedereen in dit land zou willen dat het weer normaal is. Ik heb zeker een #hartvoordezorg, maar voor nu is het even tijd om een #hartvoormezelf te hebben. Tijd om aan mijzelf te denken, tijd om aan mezelf te werken, tijd om gebeurtenissen te verwerken. Tijd om misschien maar weer eens te durven hopen op een positieve toekomst, tijd om mezelf eens een hele dikke knuffel te geven, want dat, dat mag wel.