Dran(k)quilo

Een nieuwe campagne van de overheid, om bewuster omgaan met alcohol en het doorbreken van bepaalde drinkgewoonten te promoten, is gestart. Een team van creatieve denkers heeft de term ‘dranquilo’ geïntroduceerd.

Een verbastering van het woord ‘tranquilo’ dat in het Spaans ‘rustig aan’ betekent. ‘Ik ben dranquilo’ of ‘Vanavond doe ik lekker dranquilo’ moet de gevleugelde uitspraak gaan worden waarmee je aangeeft dat je even een rondje overslaat, of gewoon helemaal niet drinkt.

Afgelopen weekend tijdens een avondje ‘wat’ drinken met een ‘beperkt’ aantal vrienden besloot ik maar gelijk de proef op de som te nemen. De term te testen en te kijken hoe zij hierop zouden reageren. Ik merkte de laatste tijd sowieso al dat ik het tempo van mijn vrienden nog maar moeizaam bij kon benen en dit was stiekem ook wel een mooi excuus om voortaan te ontsnappen aan al dat drankgeweld. Niet meer onvrijwillig laveloos naar huis. Nadat we gezamenlijk wat hadden gegeten en het tijd was voor een gezelschapsspelletje werd er gevraagd of we nog iets wilden drinken. Eigenlijk lustte ik nog wel een biertje. Maar het moment suprême was daar. Het moment voor een openlijke ‘coming-out’. Voortaan zou ik niet meer als Nick, maar als Dranquilo door het leven gaan. Dit hadden ze maar gewoon te accepteren. En anders waren het geen echte vrienden.

Van je vrienden moet je het hebben..

Exclusief groepje

Mijn vrienden en ik behoren tot de 9 procent van de Nederlanders die zichzelf overmatige drinkers (probleemdrinkers) mogen noemen: zij drinken meer dan 14 (vrouwen) of 21 (mannen) glazen drank per week. Wij zijn de elite. Wij behoren tot een zeer exclusief groepje en we dragen deze titel dan ook met veel trots. Het is niet altijd even makkelijk dit aantal week in week uit te behalen en er zijn dan ook ontelbare uren aan training aan vooraf gegaan. Zo hielden we vroeger eens in de zoveel tijd kratjesdag. Een dag waarop we gezellig met de vriendengroep bij iemand thuis gingen zitten met een zelf meegenomen krat bier. Iedereen nam dan plaats op zijn eigen krat en mocht pas naar zijn ‘krat’ als alle vierentwintig flesjes leeg gedronken waren. Want groepsdruk en daar ontkom je soms gewoonweg niet aan.

Je begrijpt dan ook wel dat ik na deze publieke onthulling raar aan werd gekeken. De verwijtende blikken waren vergelijkbaar met die van vorig jaar. Toen besloot een vriend mee te doen aan ‘Dry January’. Je drinkt dan de hele maand januari geen druppel alcohol. Om daarna, in februari, de opgedane schade dubbel en dwars in te halen. Beginnend met een overwinningsdrankje op 1 februari die nu alleen nog maar beter smaakt. We besloten hem als vriendengroep te verbannen. Een maand lang hebben we hem niet gezien en/of gesproken. Uiteindelijk besloot hij ons zelf op 31 januari in een open brief te vertellen dat zijn vriendschap met ons meer voor hem betekende dan het behalen van zijn eerste goede voornemen voor 2020. Om dit te bewijzen nodigde hij ons uit voor een Zoom-meeting waarin hij onder goedkeurend toezien van ons allen een biertje dronk. Want groepsdruk en daar ontkom je soms gewoonweg niet aan.

Disciplinair gestraft

Na een kort overleg besloten we hem weer tot onze vriendengroep toe te laten. Al werd hij nog wel disciplinair gestraft. Als boetedoening moest hij namelijk in februari, iedere dag, tijdens een Zoom-meeting een biertje drinken. Dit om zichzelf weer tegenover ons te bewijzen. Maar vooral ook gewoon voor de leuk. Hij stemde daarmee in. Want groepsdruk en daar ontkom je soms gewoonweg niet aan.

Eind goed al goed..

Ook ik werd disciplinaire gestraft. Alleen al vanwege het idee om af en toe een rondje over te willen slaan. Accepteren deden ze het dus zeer zeker niet. Maar toch zie ik ze wel als mijn echte vrienden. Ik koester onze haat-liefdeverhouding. Als iemand anders met dit absurde idee was aangekomen, had mijn blik minstens zo afkeurend geweest. Mijn boetedoening bestond uit het verplicht drinken van een shotje wodka na ieder biertje. Ik kon hier dan mooi gelijk de door mij zo gehate biersmaak mee wegspoelen. Aan het eind van de avond was onvrijwillig laveloos naar huis gaan niet eens meer mogelijk, waardoor ik zondagochtend, niet voor het eerst en waarschijnlijk ook niet voor het laatst, wakker werd bij een vriend op de bank. Want groepsdruk en daar ontkom je soms gewoonweg niet aan.