Aandachttrekkerij

Heeft u zich dit jaar ook weer vermaakt met de Top 2000? Zelf heb ik enorm genoten. Deze aflevering was dat echter niet alleen door de muziek.

Het grootste plezier heb ik uit de thuisbeelden gehaald. Zelden heb ik zo’n bonte verzameling mensheid mogen aanschouwen, die er alles aan hebben gedaan om aan te tonen dat de schepping draait om dat ene ding, aandacht.

Hoe gekker, hoe beter was het motto. Originaliteit was daarin helaas ver te zoeken. Het leek haast afgesproken werk om in beeld te verschijnen met een kerstmuts. Echt waar, vrouwen die de menopauze al drie keer gepasseerd waren en volwassen kerels waarvan het haar al decennialang op het hoofdkussen is achtergebleven, alles en iedereen droeg een kerstmuts. Vooral niet zo’n ding waarvan je roept: “Ho, Ho, Ho dat is een echte muts zo, zo”. Nee, vooral de kosten en de moeite werden gespaard om zo’n goedkoop afgeracht gevalletje op de bolle kop te zetten. Het werd dus meer; “Hi, Hi, Hi een kerstdekseltje van de Action of Aldi, di, di”.

Aubergine

Aandachttrekken lijkt de levensvreugd te vergroten. Bij het darten is dit al langer onderkend. De discussie of darten een sport is, daar doe ik al lang niet meer aan mee. Als een wereldkampioen opkomt met zijn haar in een gekleurde kuif en loopt te springen over het podium in een soort kikkerpak, dan hoeft ook niemand meer met mij de discussie aan te gaan. Kan het erger? Ja hoor! Tijdens het zappen zag ik een darter opkomen met in zijn hand een aubergine. U denkt dat ik aan het Charles Bonnet Syndroom lijdt? Kijk zelf maar na, het is echt zo en daarom durf ik het te herhalen. Een zogenaamd professionele darter komt het podium op met in zijn ene hand een setje pijltjes en in zijn andere hand een aubergine! Eerlijk is eerlijk, het is wel een hele mooie aubergine. De aubergines die wij in de supermarkt kunnen kopen zijn hiermee vergeleken zwakke eierplantjes. Mislukkingen uit de nachtschadefamilie. Misschien dat Dirk, want zo heet de darter, daarom wel zo trots met het plantje het podium betreedt. Hij kweekt het beroepshalve zelf en naar het schijnt poetst zijn vrouw de aubergine voor elk optreden urenlang met een zijdenpoetsdoekje grondig op. Als de klus is gedaan legt zij de aubergine met de nodige voorzichtigheid in Dirks hand, zegt dan lieve woordjes als: ”Zo de billetjes van Auberginie (koosnaam) glimmen weer lekker”. Vervolgens krijgt Dirk van haar nog een kusje op zijn voorhoofd en een tik op zijn achterste en dan mag hij naar het podium voor zijn wedstrijd.

Vervoerskaartjes

Dirk mag trouwens nog van geluk spreken dat hij auberginekweker is. Voor hetzelfde geld was hij bij de Nederlandse Spoorwegen werkzaam. Bijvoorbeeld als conducteur of machinist. Dan had hij het podium moeten betreden met twee eerste klas vrij vervoerskaartjes. Dan kun je toch beter met een aubergine aankomen. Ik denk ook dat de vrouw van Dirk liever niet eerste klas kaartjes op zit te poetsen. En niet onbelangrijk de aubergine mag weer mee terug naar huis. De kaartjes zijn om weg te geven. Leuk voor de caller. “I have two first-class tickets here, they’re not quite a hundred an eighty.”