Zo is het spel en zo zijn de regels

Vorig jaar had ik de bedenkelijke eer om dagelijks met een taxi vervoerd te worden naar Erasmus MC Rotterdam. Op een dag staat Gerrit voor de deur met zijn dikke Mercedes met blauwe kentekenplaat. Kennelijk is dat een vrijbrief om vol gas vanuit de verkeerde richting de straat in te rijden. Want daar staat een verbodsbord voor motorvoertuigen op meer dan twee wielen.

Verbodsbord

Dat dit bord voor de kat zijn viool is neergezet, is intussen meer dan duidelijk geworden. Net zo onzichtbaar als het bankstel met bloemetjesmotief van mijn tante in het bejaardentehuis. Uit een oogpunt van ziende blindheid trekt niemand zich er ook maar iets van aan.

Ik heb overwogen om er eigenhandig een bord aan toe te voegen, namelijk dat het verbod voor alle kleuren auto’s geldt. Maar de moed is mij intussen diep in de schoenen gezakt nadat zo’n beetje alle vouwen uit mijn broek zijn gereden. Een geluk bij een ongeluk is dat de stomerij aan de overkant van de straat zit. Een strategisch gekozen plek.

Gerrit mag zich rekenen tot de uitzonderingen die de regel bevestigen. Deze stuntpiloot reageert op mijn goocheme opmerking, over dat bord, met een volgens hem plausibele verklaring voor zijn gedrag: bestemmingsverkeer.

Ik mag toch aannemen dat deze taxichauffeur, die dagelijks op de weg zit, qua spelregelkennis up-to-date is. En dat hij zijn taxi-pas met zijn volle verstand heeft gehaald en niet met volle zegelkaarten van de supermarkt bij elkaar heeft gescharreld.

Letter en geest van de wet

Gerrit is een rasechte Bourgondiër die zijn indrukwekkende buikomvang als een orthopedisch kussen tegen het autostuur perst. Later blijkt dat hij alles eet wat los en vast zit maar wat vooral gefrituurd is.

In een taxi die karrevrachten aan verhalen vervoert waarbij hij een zelf benoemd expert is, in alles wat de loop van het leven bepaalt. Studeert al rijdend praktische psychologie, want hij krijgt de casus vanzelf elke dag in de schoot geworpen.

Daar zit ik met mijn goede gedrag, met een jarenlange carrière achter de rug als brave ambtenaar en eigenhandig schrijver van wet- en regelgeving. Naast een bon vivant die van het overschrijden van grenzen een kunst en zijn levenswerk heeft gemaakt.

Gerrit doet tijdens het ritje naar Rotterdam een boekje open. Ik krijg een bloemlezing voorgeschoteld over de letter en de geest van de wet. En dat hij vaak tegen de wanden van het wettelijk kader heeft geschurkt.
Onze naald kwam geleidelijk in dezelfde groef te staan bij de verhalen over de zin en onzin van het leven en dan meer bepaald tot de regeltjes.

Kortom, mijn omstreden verkeersbord verpietert binnen een half uur tot een minuscule opschudding, niet eens waar te nemen op de schaal van Richter.

Tijd en plaats

Na deze avonturen met het opentrekken van een vat vol belevenissen duiken we intussen de Maastunnel in. We zijn er bijna, onderweg zijn onze belevenissen met dikke stift ingekleurd.

Mijn chauffeur remt net op tijd voor een verkeerslicht met camerabewaking. Hier is de pakkans en de boete groot. Bij het negeren van verkeersregels komt de aap uit de mouw. Stoer gedrag en risico’s nemen is afhankelijk van tijd, plaats en vooral: wat het kost.

Even later mag ik me melden voor mijn behandeling. Volg de pijlen in een omgeving waar geen eigen interpretatie mogelijk is. Waar grote jongens een kopje kleiner worden. Waar het niet handig is om borden te negeren. Waar geen stof te vinden is voor spectaculaire verhalen.
De omstandigheden bepalen nog altijd hoeveel ruimte je kan nemen. „Dat is het spel, zo zijn de regels en zo moet het gespeeld worden.”