Spijkerbroeken en stretch

Het is zover: mijn Laatste Acceptabele Spijkerbroek is onrepareerbaar gescheurd. Ik heb nog een tijd met een ontblote onderbil rondgelopen – in de jaren tachtig deden we dat ook, en ach wat maakt het uit dat ik inmiddels veertig ben – maar ondanks mijn ruimdenkende zelf moest ik op een gegeven moment toegeven dat het moment dáár was: het kon niet meer.

Ik moest dus op zoek naar een nieuwe spijkerbroek. Gelukkig weet ik precies wat ik wil. Regular waist, straight leg, no stretch. Optimistisch zette ik mij achter de computer en stortte ik me in de wereld van slimfit, boyfriend, flared, curved en cropped. Eerst checkte ik de grote merken. Toen de fijne modemerken. Ten slotte, met toenemende moedeloosheid, de postorderbedrijven. Duizenden spijkerbroeken trokken aan me voorbij. Allemaal hadden ze stretch. Zelfs de enkele broeken die aangeprezen werden als 100 procent katoen, bleken bij aflevering elastaan te bevatten.

In deze tijden van individualisme, keuzevrijheid en markteconomie zou je meer variatie verwachten. Niet alleen in kleur, pasvorm en lengte, maar ook in materiaalsoort. Voor elk wat wils, net als in de supermarkt bij de vlamuur. In het eindeloze toetjesaanbod vind je naast stracciatella- en stroopwafelvla nog steeds hopjes, vanille en chocola. In de jeanswereld bestaat geen hopjesvla meer. Yoghurt zit ook niet meer in het assortiment. In de jeanswereld bestaan alleen nog trendy toetjes.

Radeloos op zoek

Ik ben niet de enige die radeloos op zoek is naar een spijkerbroek zonder stretch. Veel vriendinnen hebben een vergelijkbare queeste achter de rug. Een blauwe, stoere vintagebroek willen we. Eentje die jaren meegaat, van stevige stof, met een mooie strakke bilnaad die de billen duidelijk scheidt. Want dat is het belangrijkste. Dáár gaat het om. We hebben twéé billen. Een spijkerbroek moet onze billen niet degraderen tot een kroketje. Bitterballen hebben we, geen kroketten. De bilnaad moet in een vallei liggen, niet op een strakgespannen plateau. Kijk goed naar de foto van Cindy Crawford uit 1990 en je begrijpt wat ik bedoel.

Hele volksstammen aan vrouwen én mannen zijn op zoek naar eerlijke, ouderwetse jeans. Jeans die niet zweten in de zomer en die toch warm zijn in de winter. Jeans die niet gemaakt zijn van fossiele brandstoffen. Jeans die 100 procent te recyclen zijn. Een slimme ondernemer springt erop in.