Simon Vestdijk

Ik las een column van Sylvia Witteman, een poos terug. Over Vestdijk. Wetende dat mijn vader dol is op diens boeken, besloot ik hem een fijn lastig te vallen. Of hij dat boek ook had, waar Sylvia Witteman het over had?

“Ja hoor”.
Dus daar ging ik.

De grap is: ik werkte ooit voor mijn vader. Als secretaresse. Ik tikte brieven uit die hij dicteerde. Zodoende was ik bekend met zijn manier van schrijven. En toen stuitte ik op de eerste pagina van Vestdijk. Nagenoeg een volledige alinea met, met moeite, één komma?! Dit kwam me wel héél bekend voor.

Lachend belde ik mijn vader op.

“Zeg, heb ik nou al die tijd Vestdijk zitten typen?!”, schaterde ik. Mijn vader blij, want wie wordt er nou niet graag vergeleken met wat met recht één van zijn favoriete schrijvers genoemd mag worden?
Hoe het ook zij, het boek was leuk en mijn vader wist precies bij wie hij zijn overige Vestdijks kon laten, bij gebrek aan ruimte in de boekenkast…