Mijn emmertje over laten lopen

Mijn emmer is vol. Ik trek het momenteel niet meer. Ik mag dan de jongste van het gezin zijn thuis, maar de afgelopen maanden heb ik het gevoel alsof ik degene ben die alle ballen in de lucht probeert te houden.

Financiële stress, gezondheidstress, schoolstress, werkstress, ondernemingstress, alles komt voorbij.

Niet fatsoenlijk afscheid kunnen nemen van mensen, niet fatsoenlijk nabestaanden kunnen steunen. Ik vind het lastig.

In de afgelopen maanden kwam alles in een keer bij elkaar, veel mensen verloren en ik probeer mijn ouders hier zo goed mogelijk bij te steunen. Maar ik heb ook mijn universitaire studie die gewoon doorgaat en ik ben meer uren gaan werken. Misschien maak ik het mezelf ook wel gewoon te druk.

Het maakt het zwaar

Het meest typische aan alles vind ik nog dat we leven in deze coronatijd en geen enkel persoon van de mensen die ik ben verloren is overleden aan het virus zelf. Ondanks dat speelde het wel een rol. Zelfdoding vanwege financiële stress, euthanasie vanwege het stilleggen van de reguliere zorg en dood gaan van eenzaamheid. Ik vind het echt moeilijk om daar mee om te gaan en dat is logisch. Het hoort ook bij het leven, maar dat dit alles in dit jaar moest gebeuren maakt het zwaar.

Ik hou me sterk, toon niet snel mijn emoties. Maar op het moment van schrijven stroomt mijn emmertje over. Ik probeer te genieten van het leven en als ik iets heb geleerd van de mensen die ik ben verloren, is het dat de kleine momenten er echt toe doen. Leven op de automatische piloot maakt mij niet gelukkig, maar het is nodig om te blijven staan. Als ik nu stop, gaat het mis. Ik moet en zal doorgaan.

Graag positief denken

Ik vind het jammer, want ik denk graag positief en zoek graag naar het positieve in elke situatie om daar vervolgens kracht uit te halen, zo kennen mensen in mijn omgeving mij ook. Momenteel gaat dat lastig en heb ik er moeite mee. Ik herken mezelf niet meer. Ik denk niet dat de mensen om mij heen het door hebben en dat begrijp ik heel goed. Iedereen gaat momenteel door zijn eigen shit, ik geloof niet dat ik iemand ken die 2020 een top jaar vindt. Ik wil ook helemaal geen medelijden, maar soms zijn er van die momenten dat ik gewoon weer eens even een knuffel nodig heb van een van mijn vriendinnen of van opa of oma. Maar op die knuffel zal ik nog even moeten wachten.