Mondkapjes

Een dringend advies om buitenshuis een mondkapje te dragen. Een dringend advies, dus geen verplichting. Maar, waarom lappen zoveel personen dit dringende advies aan hun laars? Ik heb geen idee, maar ergens ook wel. Sinds het uitbreken van de coronacrisis, merk ik vooral dat ik altijd al de maatregelen in acht neem voor anderen, niet voor mijzelf. Egoïstisch of juist zorgzaam? Je kunt beide kanten op.

Volgens het Outbreak Management Team (OMT) kunnen niet-medische mondkapjes druppels die de drager produceert ‘enigszins tegenhouden’. Als diegene (onbewust) besmet is, biedt het mondkapje tot op zekere hoogte bescherming voor anderen. Je draagt een mondkapje dus vooral om zelf het virus niet – of in mindere mate – te verspreiden.

Als (zonne)brildrager merk ik dat mijn bril vrijwel altijd beslaat wanneer ik een mondkapje draag, wat het zicht ernstig beperkt. Niet fijn. Voor wie zich het verhaal achter de zonnebril afvraagt: ik heb spierspanningshoofdpijn waarbij ik bij grauw weer, sneeuw, zon of zelfs stoplichten of lichten van tegenliggers op de weg, hoofdpijn kan krijgen. Alsof je een riem om je hoofd hebt. Inmiddels hoort de zonnebril natuurlijk ook bij mijn persoonlijkheid. Om die reden, de beslagen (zonne)bril, zeg ik liever ‘nee’ tegen een mondkapje. Maar ik doe het wel daar waar het op dit moment verplicht is, zoals in sommige winkels. Elders amper. Ook omdat het slechts een ‘dringend advies’ is en geen verplichting.

Ook voelt het wanneer een mondkapje ‘enigszins’ bescherming biedt, als schijnveiligheid. Er zijn immers ook geen beperkt beschermende materialen om jezelf te beschermen tegen verwondingen wanneer je gaat skeeleren en een autogordel biedt ook niet slechts een beperkte veiligheid. Of wel? Oké, een autogordel is geen ultiem redmiddel wat je beschermt tegen de dood, wanneer je daar goed over nadenkt. Wanneer je met 130 kilometer per uur op een filefuik in zou rijden, kun je dat geheid niet meer navertellen. Een autogordel beschermd je dus ook ‘enigszins’, evenals het niet-medische mondmasker.

Maar, een dringend advies is nog steeds geen verplichting. Ik denk dat het dringende advies personen vooral laat denken dat het een kleine bijzaak is om een groot probleem uit de weg te gaan, vooral bij jongeren. Blij dat er juridisch wordt gewerkt aan de verplichting. Ikzelf ben boven de 23 jaar en val dus niet meer in de categorie ‘jongeren’, maar een klein deel van coronapatiënten tot en met 30 jaar belandt in het ziekenhuis. Waar zou ik mij eigen dan druk om maken? Niet te vergeten: een mens denkt uiteindelijk áltijd aan zichzelf. De egoïstische gedachte die ik waarschijnlijk deel met heel veel leeftijdgenoten, en natuurlijk vele personen die wèl in de categorie ‘jongeren’ vallen en waarschijnlijk ook een groot deel van personen ouder dan ikzelf. Men vergeet, dat er naast onszelf, ook nog een andere groep is in de dagelijkse omvang. De bejaarde vrouw voor ons in de supermarkt die om welke reden dan ook, geen gebruik kon maken van het ouderenuurtje en op dat moment ook in de supermarkt is omdat zij toch levensmiddelen nodig heeft en risico loopt. Onze ouders, niet te vergeten. Mijn ouders zijn 56 jaar oud. Zouden zij er levend vanaf komen wanneer ik het coronavirus aan hen doorgeef? Dat is de vraag. Mijn verkoudheidje kan hun dood betekenen.

Naast mijn baan als journalist, columnist, influencer of hoe ik het ook wil, kan of mag noemen – werk ik in een revalidatiekliniek als medisch secretaris. Sinds twee maanden geleden zie ik aanmeldingen voorbij komen van nieuwe patiënten die maar niet herstellen van de coronaklachten. Voornamelijk chronische vermoeidheid (CVS). Bij langdurige CVS-klachten kunnen er ook psychische klachten ontstaan zoals depressie, stemmingswisselingen, paniekaanvallen of angststoornissen.

Om te vragen wanneer zij worden ingepland en of dat proces versneld kan worden, belt vaak de partner op in plaats van een patiënt zelf. Dat heeft waarschijnlijk een reden. Deze groep aan patiënten dat zich aanmeldt bij ons vanwege de coronaklachten, wordt alsmaar groter.

Wat nu als er ooit een patiënt zich aanmeldt en ik die blijk te herkennen van dat ene terrasje enkele maanden geleden? Of dat het ineens één van mijn ouders is? En dat allemaal omdat ik geen mondkapje wilde dragen vanwege ‘dringend advies’ in plaats van ‘verplichting’. Een beslagen bril is een luxeprobleem. Een excuus. Ik neem het voor lief, want ik heb mijn ouders te lief.

Bewustwording door te schrijven. Ik draag een mondkapje.