Open brief aan donoren en donorkinderen (en ouders): maak je bekend

Beste donoren en donorkinderen (en ouders van donorkinderen),

Mijn woorden zijn nu op jullie gericht. Mijn naam is Joëlle de Boer. Ik ben de dochter van mijn twee moeders en mijn (donor)vader.  Mijn moeders verwekten mij bijna 20,5 jaar geleden met het sperma van mijn vader die aan het eind van zijn studententijd besloot om zijn sperma te doneren. Door de jaren heen kwam ik erachter dat ik bepaalde persoonlijke en lichamelijke kenmerken had die ik niet kon plaatsen bij mijn familie. Deze moesten dan wel van mijn vader en zijn familie komen. Op een bepaalde leeftijd een aantal jaar voor mijn moeders gingen scheiden, begon ik over mezelf na te denken. Wie ben ik? Wie is mijn vader?

Leeft hij nog? Rond de leeftijd van 9 kwam het besef na een goed gesprek met mijn oma dat iedereen op een dag een keer deze aarde verlaat. Dan komt de dood heel dichtbij. De tijd dat ik vaak aan de dood dacht dacht  ik weleens: „Wat als mijn vader overlijdt voor dat ik hem heb ontmoet?’’

Ouders

Ik vraag aan ouders van donorkinderen om zichzelf te laten voorlichten voordat ze het hele traject startten en als dat je niet gelukt is, doe het dan voordat je kind vragen gaat stellen. En zorg dat er een mogelijkheid is om vragen te stellen. Mijn moeders waren zelf door de kliniek niet goed ingelicht over het hele proces waar ik uiteindelijk in moest gaan om achter informatie over mijn vader te komen. Daar moest ik als 9-jarig kind zelf achter komen door doormiddel van Google. Ook ben ik in de illusie opgeroeid dat mijn zusje en ik de enige kinderen van onze vader waren. Omdat mijn ouders was verteld dat de donor speciaal voor hen gekozen was.

Donorkinderen

Aan de donorkinderen wil ik graag het volgende meegeven: Je bent niet alleen! Er zijn zoveel mensen die net zoals jou in hetzelfde bootje zitten. Er is een hele groep zoekend naar wat dit voor hen betekent. De één gaat gelijk op zoek, de ander die laat het even rusten. En sommigen weten niet of ze ooit op zoek willen gaan. Het is ook niet niks. Het is een achtbaan. En soms gaat hij omhoog, omlaag of maak hij een keer een looping. Maar als donorkind vraag ik je, ook al weet je niet of je contact wilt houden met je halfbroers en halfzussen: maak je bekend! Vele donorkinderen weten niet hoeveel halfbroers en halfzussen ze hebben. En wachten maar af totdat iedereen bekend is. Ik ben zo een persoon. Er zijn nog minstens negen van mijn halfbroers en halfzussen onbekend. En ik heb geen idee wanneer ze allemaal gevonden gaan worden. En of dat ooit gaat gebeuren. Misschien zit jouw halfbroer of halfzus wel in dezelfde situatie. Wachtend om gevonden te worden.

Donoren

Aan de donoren wil ik graag het volgende meegeven: Wees niet bang! Het is niet erg om zenuwachtig te zijn als je een van je (donor)kinderen ontmoet. Dit gevoel kan bij elke nieuwe ontmoeting weer terugkomen. Als je een b(ekende)-donor bent, weet je ongeveer wel hoe vaak je dit gaat overkomen. Als je een a(nonieme)-donor bent vraag ik je om bekend te worden. Geef je (donor)kinderen de mogelijkheid om in contact te komen. Of en hoe jullie contact willen onderhouden is aan jullie. Jullie zijn allebei gelijk. Maar weet dat elk van je (donor)kinderen anders contact zal kunnen willen hebben. Met jou.

Ik hoop dat het advies wat ik probeer over te geven kan helpen. Ik wens jullie allemaal een fijne zoektocht en reis naar het onbekende.

Liefs, Joëlle