Groundhog Day

Het is 14 oktober 2120, we zitten met de hele familie voor onze smart glass in de grote ronde living, buiten in onze tuin-buble. Mijn man, zoon, dochter en ik, allemaal in onze eigen stoel, in onze buiten–dome. Strategisch geplaatste stoelen met exacte precisie in een kring; 1,5 meter uit elkaar.

We zitten klaar voor de persconferentie van onze MP. Het is een lang, eenzaam, donker voorjaar geweest en we zitten nu net in het najaar. Grote vraag is of de bubbel weer open mag en of wij weer O2 kunnen inademen in plaats van die fake lucht die ons in deze bubbel in leven houdt, we kunnen niet meer zonder die so-called zuurstof injecties in onze bubbels. Het zou zo fijn zijn om weer onbeschermd in de openlucht te kunnen lopen….

Leven in een Bubble

Het lijkt zo lang geleden dat wij andere mensen hebben gezien. Het lijkt alweer eeuwen geleden dat we in onze mobile-bubbel naar vrienden konden om in een virusvrije slurf met plexiglas tussen ons in, een gezellige avond konden hebben met elkaar, om van elkaar te horen wat zij doen in hun afgesloten bubbel. Maar sinds maart is het enige contact met anderen via de hologram. Het ironische is dat je die wel binnen 1,5 meter mag zien.

Restart

De MP en zijn sidekick worden binnengebeamed en ik zit op het puntje van mijn stoel. Hij begint zijn speech… Beste landgenoten, we gaan de lockdown aanscherpen en restarten. Helaas is het niet gelukt om het virus-monster uit te roeien en zelfs niet te beperken tot een bepaald gebied. We hebben met diverse maatregelen geprobeerd dit voor elkaar te krijgen, maar helaas zijn er nog te veel aliens in ons midden die de ernst van de situatie niet inzien en de genomen maatregelen boycotten. Het vaccin-wapen dat we hebben ingezet tegen het virus is niet afdoende gebleken en krijgt via de aliens nog te veel ruimte om zich te muteren en te verspreiden…. De rest van zijn verhaal hoor ik al niet meer. Pffff… we zakken terug in onze stoelen en gaan weer door waar we waren gebleven, ieder in onze eigen cirkel.

Corona in de vorige eeuw

Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Heeft de mensheid niets geleerd van zijn verleden? Onze voorouders vertelden veel over de corona-crisis in de vorige eeuw. De verhalen uit die tijd leerden ons dat zij in de 21e eeuw anderhalf jaar lang in een lockdown hadden gezeten. Nou ja…. een gedeeltelijke intelligente lockdown met periodes van versoepeling… Scholen bleven open, men kon zonder beschermpak naar buiten om boodschappen te doen in een supermarkt met tientallen tegelijk, waar zij vers voedsel kochten en andere mensen konden ontmoeten. Er werd geadviseerd om je te beschermen tegen corona door een mondkapje te dragen en veel je handen te wassen en uiteraard afstand van elkaar te houden. Men zag nog wel andere mensen live en niet als hologram. Ik heb op de historische sites gelezen dat er veel kritiek was en er werd geprotesteerd tegen de maatregelen en de lockdown. Decennia later werd bekend dat er in die anti-groepen veel aliens zaten die de boel saboteerden. Mensen waren het niet eens met de regels die werden opgesteld om het virus te beperken. Er zijn heel veel bedrijven failliet gegaan, armoede werd ook in het westen een enorm probleem en de verschillen tussen mensen werd groter en groter. Nu nog merken wij de nadelen van een generatie die lange tijd geen goed onderwijs heeft gehad en in armoede heeft geleefd. De herstart van het land heeft lang geduurd en is nooit meer geworden wat het was voor de corona-crisis. We weten nu dat de aanpak van de regeringen, maar ook het gedrag en de tegenwerkingen van de bevolking hebben gezorgd dat het virus zich heel makkelijk kon verspreiden. Wellicht als er toen betere samenwerking tussen landen was geweest waarin men meer met elkaar had gedeeld en strengere maatregelen had genomen, was er al veel eerder een effectiever medicijn of virus… Maar wie zal het zeggen, nu een eeuw later zoeken we nog steeds naar oplossingen en weten we dat het anders had kunnen lopen.

Een onbekende vrijheid

Jaren voor de corona-crisis waren de mensen nog zo onbezorgd en vrij. Ik zag images op oude Instagrams van mensen die voor een vakantie of break naar andere landen vlogen om vervolgens daar te feesten, niet alleen in de openlucht maar ook in clubs en ze aten samen in restaurants. Dit was zelfs midden in de crisis nog normaal in veel landen. Men kon elkaar onbeschermd aanraken en hun naasten knuffelen.

Het enige contact dat wij nog hebben is in onze bubbels met mensen uit ons eigen gezin, met anderen alleen als we totaal beschermd zijn en op vaste tijden met voldoend afstand. Anders gaat het pak piepen, zodat exact geregistreerd kan worden wie-met-waar. Hoe zou het zijn om weer spontaan te kunnen zijn? Hoewel, dat onbezorgde en opstandige werd bijna het einde van de mensheid. Wij kunnen ons niet meer voorstellen dat men ging demonstreren tegen de ‘lockdown’ toen. Als we nu naar onszelf kijken en met welke maatregelen wij nu leven, dan zijn deze regels voor ons nu bijna net zo gewoon als lopen en bewegen. Het zachte gezoem van drones die rond vliegen om de orde en de avondklok te bewaken is een slaapliedje als de lichten uitgaan in het heelal ver boven ons.

Tijd om op te staan

Ik schrik wakker, wat een rare droom, het leek zo echt….. Ik kijk op mijn telefoon, het is 5.00 uur, 15 oktober 2020. Half slaperig denk ik aan gisteravond. Was er nou een persconferentie van Rutte? Ja klopt, weer alleen maar somber nieuws en we worden strenger… We zitten al sinds maart in deze crisis en weten niet hoelang het nog zal duren. Voorlopig kunnen we niet meer uit eten, met de herfstvakantie gaan we nergens heen, net als de mei- en zomervakantie die we hebben overgeslagen. Kerst zal in hele kleine kring gevierd gaan worden. Wel met een echte kerstboom, zoals dochter-lief graag wil. Maar dit zijn allemaal luxeproblemen. Het wordt een lange winter, met veel beperkingen en veel family-time. Gelukkig hebben we nog de lucht boven ons en we mogen en kunnen nog steeds veel. Boodschappen doen en verse dingen eten, we kunnen nog wandelen en frisse lucht ademen en in heel kleine kring mensen zien in plaats van alleen op scherm. Ik moet half slapend lachen dat ik blij ben dat ik morgenochtend zonder gedesinfecteerd regenpak mijn gezin kan knuffelen in onze eigen bubble; en waar we naast elkaar kunnen zitten op de bank en ’s avonds weer samen kunnen eten.

Ik val nog even in slaap, hopend op betere tijden. Ik hoop dat ik straks wakker word en niet alles weer opnieuw begint. Blijven hopen, bijven genieten van wat wel mag. Laten we de bubbel van hoop niet kapot prikken.