“Ga weg uit mijn aura b#@€!”

Die dag rende ik van her naar der en besloot na een drukke dag snel boodschappen te doen. Ik had geen idee wat ik zou gaan koken.

Ik parkeerde mijn auto in de parkeergarage en liep naar de winkelwagentjes. Nadat ik een wagentje had gepakt, reed ik richting de lift. De winkel was twee verdiepingen hoger.

Ik drukte op het liftknopje en de deuren van de lift openende zich meteen. In de lift stond een vrouw. Ze droeg een wollen camel-kleurige lange jas en hoge hakken in dezelfde kleur. Ze droeg geen mondkapje, maar droeg wel een grote zonnebril. Ze leek wel een undercoveragente. Haar blonde haren had ze in een nonchalante knot gestoken. En ze stond er een beetje wiebelig bij toen ik de lift in stapte.

Schrikken en een kreet

Ik wilde op het knopje van de tweede verdieping drukken toen ze een schrikbeweging maakte en daarbij een kreet riep. Het klonk zo: „Aaarghh.” Ik schrok van haar reactie en verstijfde. Ik bleef staan alsof ik was veranderd in een bevroren pop. Ik hield haar met mijn ogen wel in de gaten.

Opeens verontschuldigde ze zich en zei in een Goois accent: „Sorry het gaat niet om jou hoor, maar het is corona”. Eigenlijk bedoelde ze: „Ga weg uit mijn aura b#@€!” Ik stond netjes op anderhalve meter afstand, maar de lift was voor haar te klein. Ik knikte en ondertussen bekeek ik haar nog een keer van top tot teen en dacht: als je zo bang bent besmet te raken met corona doe dan sneakers aan, want dan spring je makkelijker weg. Ze had haar look onder die Paris Hilton bril verstopt, maar waar was haar mondkapje?!

Uiteindelijk beleefden we een stille lange minuut. Nadat we op de tweede verdieping waren aangekomen, lachten we elkaar beleefd gedag. Ze liep een beetje wankel weg. Ik hoop dat ze door die hakken geen enkelletsel heeft opgelopen. Ik liep gauw de winkel in en had eindelijk besloten wat ik ging eten: ovenschotel!