Busje komt zo

Vlak voor het weekend las ik in de krant een bericht met de kop ‘91-jarige man wacht urenlang tevergeefs op bus in Noordbroek’. Wat sneu, dacht ik.

Noordbroek, dat klinkt ook gewoon koud. Voor me zag ik een naar eten snakkende negentigplusser, helemaal verkleumd tegen een buspaal zitten. Wachtend in de regen tot diep na middernacht, smekend om een paar dikke sokken en een warme deken.

Meneer bracht een bezoek aan zijn nicht die dag en het was tijd om op huus te gaan. Er werd een reservering gemaakt bij een taxibedrijf, maar de taxibus kwam vervolgens nooit opdagen. Het wachten was binnen, kwam ik achter. Bij de verwarming, wellicht met een kop thee en mogelijk een gevulde koek. En dat alles in gezelschap van familie. Meneer werd, na bijna drie uur tevergeefs te hebben gewacht, uiteindelijk door de buren naar huis gebracht.

Overal wachten

Er zitten op dit moment honderdduizenden mensen overal ter wereld al maanden te wachten op dat ene moment, waarop ze een afgestudeerde zus, zieke oom, oude moeder of pasgeboren neefje eindelijk kunnen zien. Al was het maar voor, pak ‘m beet, drie minuten.

Zelf heb ik ooit zeventien uur zitten wachten op een half verlaten vliegveld in Moskou. In 2008 vloog ik via Rusland naar Hong Kong om daar een vriend op te zoeken. Bij aankomst vertelde hij dat-ie kaarten had geregeld voor de paardendressuur op de Olympische Spelen. Heb ik vijf uur in dat stadion – doodstil – zitten wachten tot die ellende voorbij was.

Doe mij maar voetbal. Herinnert u zich ‘88 nog? Gullit en Van Basten. De finale. Tweeëndertig jaar al, zitten we te wachten op weer een succes op een eindtoernooi voetbal. Negenenvijftigduizend driehonderdtwaalf en een half uur laten Advocaat, Hiddink, Van Marwijk, Van Gaal en diezelfde Van Basten ons al wachten.

Wachten bij de open haard

Na het lezen van het artikel zag ik op televisie een documentaire over Dalits. Een groep mensen in India die ooit buiten het kastenstelsel zijn gesloten. Dalits moeten het ranzigste werk doen voor het laagste loon. Ze ontstoppen riolen en ruimen dode dieren op. Dalits worden gezien als onrein, moeten buiten het dorp wonen, mogen geen gebruik maken van de dorpspomp en anderen willen niets aanraken waar een Dalit aan heeft gezeten. Ze wachten al sinds voor Christus op hun rechten.

Nee, laat mij dan maar een paar uur wachten binnen bij de open haard. Bijna drie uur, dat klinkt als de perfecte tijd om de laatste serie op Netflix nét te kunnen binge watchen. Ik hoop verder dat het goed gaat met meneer. Ik denk van wel.