Geloof jij…

Sprakeloos luisterde ik naar wat gebeurde in het Parijs, de stad die ons romantiek en liefde gaf… Ik probeer het allemaal te bevatten, een les over vrije meningsuiting, een docent en een student. Waarom?

Steeds vaker horen we dit soort “incidenten” en dat het steeds dichterbij komt en de samenleving radicaliseert… Wat is radicaliseren vraag ik me af. Wanneer radicaliseert iemand eigenlijk? Wie radicaliseert. Sta je ‘smorgens op en poef….? Gaat je brein dan ineens koekoek? Met de huidige Covid–crisis lijkt iedereen nog scherper op de rand van het gezonde-verstand te bewegen en lijkt de maatschappij ontvlambaarder dan ooit.Waarom?

Het maakt me boos, omdat ik het niet begrijp. Ik wil het niet begrijpen, ik kan het niet begrijpen en ik weiger om bang te zijn en in angst te leven! Maar tegelijk ben ik dat wel en besef dat het steeds vaker voorkomt. Vervreemden we van elkaar? Moet ik mij als geboren moslim verantwoorden voor een stel fanatieke extremisten, een aantal totaal losgeslagen idioten met een onbegrijpelijke ideologie? Hoe kun je van de alledaagse moslims vragen om het te begrijpen, laat staan zich te verantwoorden voor een stel malloten? Hoe kan iemand zoiets uit naam van het geloof doen, zoiets barbaars zonder enkele genade of besef van menselijkheid….

Een mens een ander mens…zomaar…om wat?Niet alleen vermoorden, maar bruut afslachten. Beseft de dader op enig moment wat het aanricht? Is er geen seconde, geen moment dat hij denk; dit is iemand, een mens, net als ik, met een vader, eenmoeder, misschien wel een kind die nu zonder vader of moeder achterblijft. Denk hij op dat moment helemaal niks, nada, noppes…? Tja en wat heb je er uiteindelijk mee bereikt….nog meer ellende en angst voor elkaar, nog meer polarisatie, nog meer haat en onverdraagzaamheid, ontwrichting van de samenleving. Maar dat is wat je wilt, is het niet?

Wie geloof jij?

Tja, en dan vraag ik me af God, Allah, Jehwah, Boedha, een knolselderij of hoe die oppermacht waar jij in gelooft heten mag, staat die je aan te moedigen tijdens je daden, krijg je een sticker of medaille voor je onmenselijke acties? Denk het niet! Denk je een seconde aan wat je eigen vader of moeder, misschien je eigen kind van deze genadeloze actie vindt. Je moeder, die jenegen maanden lang droeg, trots, met grote dromen. Liefdevolheeft ze je grootgebracht en je beschermd tegen het kwaad en alles aan gedaan om het kind op te laten groeien tot een fijn en mooi mens, om later ook weer nieuwe mooie mensjes op moederaarde te zetten om het bestaan van de mens te verzekeren. Ben je nu trots?

Wat lees jij?

Ik weet niet wat er in de Koran, Bijbel, Torah of welk boek jij ook leest staat, over hoe we met elkaar moeten omgaan, of hoe je je medemens moet behandelen, maar ik weet zeker dat er niet in staat dat we elkaar mogen uitroeien of afslachten, zonder genade, zonder enig gevoel van mens-zijn.

Ik weiger om te geloven dat jouw geloof je zegt dat je genadeloos en onmenselijk mag zijn. Toch vraag ik me steeds af waarom, waarom veroordeelt een mens een ander mens om het anders zijn, waarom? Is het omdat ik niet geloof in wat jij gelooft? Is het omdat jouw idealen niet de mijne zijn? Gelooft jouw geloof niet in respect voor een ander, of dat je een ander geen pijn mag doen. Mag ik je dan een geheim verklappen, respect voor een ander en humaniteit is wat ons onderscheid van andere wezens.

Utopia

Ik ben niet zo naïef dat ik geloof in een ideale samenleving, een Utopia, een wereld van kumbaya. Maar ik wil graag geloven dat er in elk mens iets goeds zit. Ik geloof oprecht dat elk mens wel iets goeds heeft. Wat dit ook is! Ik geloof dat dit voor ons allemaal anders is en dat we een andere motivatie hebben. Wie ben ik dan om jou te veroordelen? Wie ben jij dan om met je vinger naar mij te wijzen?

Zegt dit niet meer over je eigen angst en zwakte? Als ik in iets anders geloof ben ik dan geen mens? Eigenlijk hebben we veel meer gemeen dan jij denkt, jij gelooft en ik geloof ook, het verschil is dat we geloven in iets anders…Draai die vinger eens om naar jezelf en vraag; waar ben ik mee bezig? Waarom wil ik zo graag mijn gelijk hebben? Vraag jezelf eens af; ben ik trots op wat ik doe, wat ik heb gedaan, wat ik zeg of roep? Is mijn moeder trots op dat kleine hummeltje die ze negen maanden lang heeft gedragen en beschermd tegen het kwade, is mijn eigen kind trots op wat ik doe, hoe ik het doe en is mijn kind trots op wat ik roep? Maar ja, kritiek naar onszelf past niet in de huidige samenleving, het is makkelijker om een ander te veroordelen en tolerant te zijn tot de ander anders blijkt te zijn, zolang we zelf gelijk hebben.

Ik ben blij dat er zoveel verschillen zijn. Anders zijn is voor mij, jezelf ontwikkelen door te leren van elkaars verschillen. Ach…. misschien ben ik toch alleen maar een dromer en geloof ik in het onmogelijke en in een niet bestaande ideale wereld, in Utopia.