De Kuip

Vanaf deze kant had ik het stadion nog niet vaak gezien, het voetbalbolwerk in Rotterdam-Zuid. Na de oversteek van de Ernst Happelstraat loop ik een straat verder, die is genoemd naar Puck van Heel. Eén van de beste voetballers van Nederland van voor de oorlog. Hij sloeg in 1935 de eerste paal voor de bouw van De Kuip. Het zijn namen uit een roemrijk verleden, die nu zijn geschreven op straatnaamborden. Een stukje verderop is de naam van Cor Kieboom verbonden aan een plein, hij was een lange aaneengesloten periode voorzitter van Feyenoord.

Als ik achter me kijk, zie ik het verlaten parkeerterrein bij De Kuip. Dit keer zonder het gebruikelijk tumult, thuisclub Feyenoord speelt namelijk zonder publiek in deze tijden van corona. De Kuip is leeg maar blijft desondanks één van de meest aansprekende voetbalstadions.

Entourage

Iedereen heeft zo zijn eigen ervaringen met dit iconisch stadion. Voor de doorgewinterde supporter is Feyenoord-thuis a-way-of-life, een vanzelfsprekend tribuneplaatsje met een jaarabonnement op een portie entertainment.

Voor mij is het aantal keren in de Kuip eerder uitzondering dan regel. Dat maakt het wel overzichtelijk, waardoor ik er des te meer waarde aan hecht.

Mijn eerste serieus bezoek aan het stadion dateert van ruim een halve eeuw geleden. Toen ik op een koude doordeweekse decemberavond naar binnen werd gesmokkeld. Met de seizoenkaart van een ander, die ik door het gazen hekwerk kreeg aangereikt. Ik vroeg in mijn naïviteit of er genoeg stoelen waren want ja, mijn aanwezigheid was eigenlijk boventallig.

Ik voelde me bevoorrecht en genoot van de entourage. Die was zo indrukwekkend, dat ik de eerste helft van de wedstrijd totaal aan me voorbij heb laten gaan. Met alleen maar oog voor die kenmerkende lichtmasten, de grasmat die ik nergens zo groen heb gezien en de enorme dynamiek die een volle Kuip te weeg brengt.

Een selectieve greep uit mijn herinnering is ook een bekerfinale, die totaal uit de hand liep. Supporters klommen in de slotfase over de hekken en werden tot drie keer toe terug gemept door een forse roodharige jongen in trainingspak. Het is een van de gedateerde herinneringen aan een stadion dat nog steeds een ijzersterk merk blijft.

De adem van De Kuip

De Kuipt ademt, leeft, kraakt en schudt op zijn grondvesten. Op je stoeltje inhaleer je de meest uiteenlopende grove, leuke en originele opmerkingen. Mopperende toeschouwers met nuchtere soms niets ontziende harde humor. Daar trotseer je de kou, de zeikende regen die langs de staalconstructie op je kop sijpelt en de bierdouche in je nek bij de ontlading na een doelpunt.

En hoor je het geluid aanzwellen alsof een wind met orkaankracht opsteekt, als de klep van de spelerstunnel zich opent. In deze tijd lijkt het alsof alles wegvalt.

Dit brok dynamiet met zijn onverslijtbare stalen constructie herbergt veel emotie. De Kuip is onderwerp en lijdend voorwerp geworden van een maatschappelijke discussie waarbij geld een grote rol speelt. Het gaat om renovatie van de bestaande Kuip of totale nieuwbouw met gebiedsontwikkeling in het nieuwe stadionpark aan de zuidoever van de Maas. Een heet hangijzer in Rotterdam waar de contouren van een dilemma steeds meer zichtbaar worden.

Consequent

Om een bescheiden bijdrage te mogen leveren aan deze discussie zou ik zeggen; tel je zegeningen. Met een knipoog naar de man van de kolen en olie, die de club in binnen- en buitenland smoel heeft gegeven. De legendarische en eigenzinnige Cor Kieboom, de voorzitter die beroemd werd om zijn gevleugelde en nog steeds actuele uitspraak: „Waar staat geschreven dat ik consequent moet zijn?”