Werkdruk in de zorg

Afgelopen nacht lag ik wakker. Nou ben ik heerlijk op vakantie, dus lekker belangrijk zal je denken. Maar ik lag wakker van de brief van Janet Moor, over de druk in de zorg. De volledige respectloze manier waarop er gesproken wordt over die werkdruk, zonder echt op feiten gebaseerde informatie te verstrekken, raakte me diep.

In alle eerlijkheid, ik heb echt wel even getwijfeld of ik er überhaupt aandacht aan zou besteden. Maar waar zoveel krom is, kan ik niet anders dan mijn stem te laten horen.

Janet schrijft: Na deze ‘klus’ gingen ze aan de koffie met koek of gebak. Alleen het feit dat zorgen voor een ander mens als een klus wordt omschreven, is op zich al denigrerend genoeg. Maar het afdoen als iets wat blijkbaar een onnozel klusje is, zo lees ik het, is ongelofelijk beledigend. Best schrijfster, je hebt geen idee, werkelijk waar niet.

Met minder handen

En dan benoem je dat er in de zorg niet wordt overgewerkt? Regelmatig gebeurt het dat er zieken zijn, dus sta je in de dagdienst met een bezetting die eigenlijk al te krap was. En omdat het geen rapportje is, dat gemaakt moet worden, verzet je dezelfde hoeveelheid werk, alleen met minder handen. Even een dagje uitstellen, dat lukt dus niet. Want we zorgen voor mensen, laat dat duidelijk zijn. Geliefden, opa’s of kinderen. Mensen.

Avond of nachtdienst ziek? Doorwerken dan maar, want waar vind je zo snel vervanging? Avonden, weekenden, nachten, feestdagen. Als jij thuis op de bank zit, wordt er door ons gewoon doorgewerkt. Reeksen van zeven nachten, gebroken diensten of acht dagen achter elkaar werken was echt geen uitzondering. Dat is zeker verbeterd de laatste jaren, maar nog steeds worden de gaten in het rooster gevuld met extra diensten. Ik heb collega’s die omkomen in de overuren, dus die bewering klopt ook echt van geen kant. Meestal werken we door tot we echt omvallen, want je wilt je collega’s niet laten zitten. Dus weer een extra dienst, weer een extra weekeind werken. En dan heb ik het nog niet over het drama dat vakantieperiode heet.

En niet alleen in de ziekenhuizen is er die druk. Voor het gemak vergeet je dat er ook een enorme druk was in de thuiszorg, in de verpleeghuizen. Wat wordt en is er enorm hard gewerkt, door iedereen.

Wanhoop van de verpleegkundige

Een paar weken terug lag ik toevallig zelf even in het ziekenhuis. Een hele zieke dame naast mij had die nacht enorm veel zorg nodig. Ik voelde de wanhoop van de verpleegkundige, die hele lange nacht. Want al haar tijd ging op aan deze dame, maar de rest van de afdeling had ook zorg nodig en ze had maar twee handen. Dat beeld wat je schetst van kletsende, koffiedrinkende verpleegkundigen die niets te doen hebben, ik herken het niet. Van mezelf niet en uit eigen ervaring niet.

Beste Janet, het is onwetendheid vanuit jou, dat kan niet anders. Ik stel voor om eens mee te lopen een dag. Zodat je alle ellende, dood, ziek, en het vaak onnoemelijke verdriet te zien krijgt, wat wij dagelijks te verstouwen krijgen. Jaar na jaar na jaar. Dat kletsen met elkaar heeft een functie, snap je dat niet? Het is een manier van kunnen omgaan met alle ellende.

Cynthia Poen-Stam
Verpleegkundige