Trend

Mijn ouders waren Indonesiers. Ik ga u nu niet vervelen met het politieke steekspel maar in de jaren vijftig togen zij met hun kinderen richting Nederland. Voor zo ver ik weet waren zij toen en nu nog nooit lastig gevallen met ernstige vormen van racisme.

Hoewel ik ooit in een verkeerssituatie met een vuile turk ben geassocieerd door een ongekleurde (of mag ik blank zeggen) Nederlander, Deen, Duitser of Pool. Is vanaf de buitenkant onmogelijk te bepalen. Hoe dan ook bracht de Indonesische cultuur een ander soort gastvrijheid (ja, lees ook: “keuken”) met zich mee die volgens mij door de Hollander warm werd omarmd. Als kind met mokkakleur had ik Hollandse vriendjes en mijn huidige beperkte vriendenkring bestaat bijna geheel uit ongekleurde Hollanders. Discriminatie door Hollanders is mij en mijn familie in ieder geval vreemd.

Kritiek

Er is weer eens een trend vanuit de Verenigde Staten van Amerika overgewaaid naar de Verenigde Staten van Europa. In dat land bestaat anno 2020 nog steeds een diepgeworteld racisme. Nu lijkt het mij normaal dat mensen hun medeleven aan dit land betuigen, maar elkaar veroordelen omdat sommigen dit niet volgens de Amerikaanse standaard doen, gaat ietwat ver.

Zo werd bijvoorbeeld Formule 1-coureur Charles Leclerc met kritiek overladen, omdat hij niet knielend zijn vuist omhoog stak. In de States maakt men inmiddels rigoureus schoon schip door bijvoorbeeld genoeg druk op mijn favoriete girlsband The Dixie Chicks (bedoeld als country girls) uit te oefenen waardoor zij “vrijwillig” hun naam hebben gewijzigd in The Chicks. Wat er met de muzieksoort Dixieland moet gebeuren, is nog onduidelijk. Dixie blijkt een deel van Amerika te zijn waar slavernij welig tierde. Dus moet alles met die naam weg. Als deze trend Nederland bereikt, kunnen we in ieder geval afscheid nemen van die onwelriekende mobiele kunststof toiletjes. Binnenkort zijn Monte Negro en de Mont Blanc aan de beurt voor naamswijziging.

Verward

Helaas komen er in Nederland sindsdien steeds meer slachtoffers van racisme uit de kast. Bij racisme zijn de partijen van oudsher ongekleurd tegen gekleurd. De native Nederlander zou zich kennelijk diep moeten schamen. En dat in een land die samenleving hoog in het vaandel draagt én tolerantie meerdere malen heeft bewezen. Toch ben ik verward door ongeloof, omdat dit tegen mijn ervaring ingaat. Is deze racisme vergelijkbaar met die in de States of is het een resultaat van een overgewaaide trend? Ik pleit voor onze aloude nuchterheid in combinatie met gezond verstand.