Soms moet je het eens van een andere kant bekijken

We zijn los gerukt van de werkvloer en gaan niet meer elke ochtend recht-door naar school-en- kantoor. De koffieautomaat staat al een poosje ingesteld op mondjesmaat en sputtert halve bakjes.

In deze turbulente periode zijn we klaargestoomd voor het nieuwe normaal. Dat varieert van de anderhalve meter tot het thuiswerken. Die laatste categorie is een nieuw fenomeen geworden. Het is een digitale genadeslag maar ook een finale cultuuromslag. De gevolgen van het thuiswerken gaan we aan den lijve ondervinden.
Te beginnen met de zowel bejubelde als verguisde sessies op de hei, klassiek aangeduid met teambuilding. Ze zijn niet meer nodig en waarschijnlijk zullen de meesten dat ook niet echt missen.

De hei-sessie

Per saldo is het uitstapje een moment van bezinning. Na jaren te hebben rondgelopen in dit leven moeten we opnieuw nadenken over: waar je staat, waar je naar toe wilt en hoe je dat gaan doen.
Verpakt in de vorm van een schoolreisje, waar we ons binnen de kortste keren ook naar gedragen. Even uit het vaste patroon van de dagelijkse werkelijkheid en we dartelen in het rond als voorjaarsveulens in de wei. Een enthousiaste docent neemt ons bij de hand alsof we op padvinderskamp gaan. De paden op de lanen in, met stralend oog en blijde zin.

Opmerkelijk is de start met de zwembadscène in een vakantiepark. Met als ludieke opdracht in professionele duiktuitrusting af te dalen naar de bodem en daar in een team van vier man een kistje in elkaar te timmeren. Een enkeling stikt bijna in zijn zuurstofkap, terwijl de waarschuwingssignalen borrelend de oppervlakte bereikten.

Onze grote kale leider laat geen kans onbenut ons te trakteren op onverwachte en bizarre situaties. Sloopauto’s worden aangevoerd en op het trainingscentrum gedropt. Wat bij omwonenden het vermoeden aanwakkert dat een illegale autocross aanstaande is.

Bloed aan de paal

In de praktijk steken we onze energie in het beklimmen van een steile wand waar direct het eerste slachtoffer te noteren valt. De gescheurde en bebloede bovenlip is een karwei voor de eerste hulp bij de huisartsenpost.
We ontleden een auto met een hydraulische spreider, staan met onze poten in de modder en praten haperend en krakend in een walkietalkie. We ploeteren in slow-motion door een sloot. Bouwen vlotten, een piramide van hout, knopen dikke touwen en timmeren aan de weg. Ingevlogen acteurs stoken het vuurtje op. Het is een vooropgezet plan om de ene op kast te jagen en een ander uit de tent te lokken.

Tussen de bedrijven door rijdt een ambulance het terrein op en af. Om een gecompliceerde sleutelbeenbreuk stabiel af te voeren. Het is lachen, gieren, brullen, schelden, frustratie, maar ook veel lol om zoveel onbenulligheid. Thuisblijvers lezen de frontberichten en denken dat we in een veldslag zijn verwikkeld.
Een argeloze voorbijganger kijkt het eens van afstand aan, schudt het hoofd en vraagt zich af wie we zijn en wat we hier doen. Intussen doen wij dat ook.

Tijd voor bier

De nababbel is niet besteed aan ons groepje dat meer hecht aan de fysieke en praktische aanpak dan aan diepzinnige beschouwingen. We schuiven aan de bar en laten de bierpomp rijkelijk vloeien. De bitterballen liggen juichend in het spetterende vet. De mannen hebben besloten dat ze vandaag meer dan hun best hebben gedaan en bovendien is het al na vijven.

Soms moet je het eens van een andere kant bekijken, om alles in het juiste perspectief te zien…