Zorgbonus

Bijna elke dag staat er wel iets over in de krant. Over de zorg, over die krapte en over demonstraties voor hogere salarissen. Over dat gebrek aan capaciteit, snel moeten opschalen en de hoeveelheid ic-bedden. En over die zorgbonus die eraan komt. Ooit. Of niet.

Ik ben verpleegkundige maar ik geloof er niet meer in. Er zitten zoveel haken, ogen en ingewikkelde regelgeving aan, dat het me zou verbazen als iemand ooit die bonus gaat krijgen. Ergens volgend jaar wordt het nu, las ik laatst. En volgend jaar zijn we het allemaal vast vergeten, hopelijk.

Mijn hele leven werk ik al in de gezondheidszorg en tot nu toe heeft demonstreren en staken maar bijzonder weinig opgeleverd. Zondagsdiensten of het werk neerleggen, zorgde voor een piek in het werk ervoor of erna. We lieten af en toe onze stem horen, brulden even en een paar maanden geleden kregen we zelfs applaus.

Wereld gaat gewoon door

En intussen draait de wereld gewoon door, verlaten steeds meer mensen diezelfde zorg om iets anders te gaan doen en blijft de instroom van nieuwe mensen achter. Daar hebben de salarissen, denk ik, bijzonder weinig mee te maken. Ik geef werkdruk, overbelasting en de grote verantwoordelijkheid de schuld. Door de politiek werd er gesproken over powernapjes tijdens de nachtdienst en gezondere maaltijden. Wie voelt zich door dat soort uitspraken nou serieus genomen? Net als die hele soap van weglopen voor stemmingen en dat soort geneuzel. Welke politieke held staat op en zegt nou eens eerlijk waar het op staat, zonder om die hete brij heen te draaien? Ik zou het waarderen, een stuk eerlijkheid.

Appel en een ei

De zorg is geen verdienmodel maar een enorme kostenpost, en daar moet constant zo min mogelijk geld aan worden uitgegeven om het enigszins betaalbaar te houden. Dat weet ik niet hoor, dat heb ik voor mezelf maar ingevuld. Ik gok dat ze eigenlijk niet goed weten wat ze aan moeten, met deze specifieke beroepsgroep. Want we zijn met zijn allen heel erg hard nodig, maar mogen maar heel erg weinig kosten. En dat vind ik eigenlijk nog het meest verdrietige. Dat je rijkste bezit, die gezondheid, voor een appel en een ei in de aanbieding moet.