Heldenverering

Heldenverering, persoonlijke overtuiging, soms neemt het extreme vormen aan. Waarbij blind gevolg wordt gegeven aan egoïsme en mafkezerij, uit naam van wat dan ook. Fanatisme vanuit obsessie, raaskallend trachten recht te breien wat eeuwig krom blijft. Ik zie het dagelijks om me heen gebeuren en ik snap er geen reet van.

Dat op een voetstuk plaatsen of je leven ergens volledig naar voegen, ik vind het lastig om te snappen hoe het soms zulke destructieve vormen aan kan nemen. Zoals de extreem fanatieke fans van een voetbalclub. Dat leven zo doorspekt van een specifieke club of speler, waardoor vernielingen en belediging vergoelijkt worden uit naam van die aanbidding. In welke wereld heeft voetbal te maken met dit gedrag, je moet je als speler toch razend ongemakkelijk voelen lijkt me. Termen als ‘harde kern’ of ‘scanderen’ komen voorbij, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik kan niet anders dan me verbazen.

Bewonderen snap ik wel

Bewonderen begrijp ik volledig en ik kan het als de beste. Vanuit de verte of van heel dichtbij. Voor echte schrijvers bijvoorbeeld, razende bewondering heb ik ervoor. Voor hun intelligente, elitaire, razend interessante schrijfsels, waar de wereld van op zijn grondvesten schudt. Ik worstel nog steeds met mijn eerste en het kost me elk grammetje focus om me daar mee bezig te houden. Ik weiger te geloven dat ik het niet zou kunnen, maar zes maanden verlof zou me momenteel wel erg goed uitkomen. Heerlijk elke dag schrijven, in zo’n hutje, aan een meer. Totale rust op een prachtplekkie, onttrokken aan de ellende op de wereld, om dat boek af te schrijven.

Niet voor elitair en hoogdravend, of voor razend intellectueel. Maar wel voor dat verhaal dat aan mijn brein aan het ontspruiten is. Tenslotte zijn er lezers van allerlei allooi, tot de middenmoot behoren zou me oprecht razend gelukkig maken.

Respect voor talent

Maar terug naar die bewondering, voor mij heeft dat meer met gemoedelijkheid te maken, respect hebben voor andermans talenten. Zonder zelf ruimte te moeten toe-eigenen of frustratie te moeten botvieren onder het mom van die verering. Een ander pijn doen, uit naam van persoonlijke overtuigingen, wat een waanzin. Veel te vaak wordt persoonlijke ellende aan kapstokken gehangen, waar ze echt niet thuishoren. Eigenlijk heel zielig, ware het niet dat andere mensen erdoor beschadigd worden, dan wordt het vooral een schande.

Ik blijf heerlijk bewonderen, voornamelijk vanuit de verte. Dat bevalt me prima. Zo blijf ik ook gewoon verantwoordelijk voor mijn eigen acties en onvolkomenheden. Precies zoals het zou moeten zijn.