Hand-in-hand door GGZ land

Zelfs de planten, staan op de wachtlijst.

Het was eigenlijk niet m’n bedoeling ‘lang’ bij GGZ te blijven. De oranje geverfde muren deden pijn aan m’n ogen. De grote groene plant in de hoek, had een dikke laag stof. Ze waren net zo doods, als ik mij voelde. Inmiddels heb ik ‘t idee, dat de planten ook op ‘de’ wachtlijst staan. Zoals je begrijpt; het is een trieste bedoeling momenteel in de GGZ.

Waar de afstand tussen mij, ‘de client’ en de psychiater oneindig groot leek. Voel ik mij verbonden met hen, nu. Waarom? Menig psychiater durft anno 2020, ironisch genoeg; anoniem te spreken over alle misstanden in het systeem. Iets wat ik, en vele met mij; al tientallen jaren roeptoeteren. Pijnlijk hoe mijn ervaring weggeveegd werd. En nu, plots een onderdeel is; van het probleem. Met het gevolg; de ene na de andere psychiater vertrekt.

En ‘hoe’ nu verder?

Oké, er valt genoeg te vertellen over de werkwijze, van de psychiater. Zoals bij elk menselijk beroep; heb je de goede en de slechte. Maar ‘hoe’ nu verder? Wie gaat er straks ‘labels plakken’? Wie zorgt er met zijn ‘kriebelende hanen handschrift’ voor medicijn? Bij wie kan men straks nog terecht, als je te complex bent voor je huisarts? Deze dingen, vraag ik mij af terwijl ik piekerend in bed lig. De dagen weg zucht. Na 2 jaar wachten. Nog langer wachten. Ondanks alle slimme koppen bij elkaar, heeft niemand een idee. Dat steekt. Zij hebben geen idee. Ik heb geen idee. Hoe we ‘samen’ geen idee hebben, en toch er ‘alleen’ voor staan. Auw!

Hand-in-hand door GGZ land

Ik weet nog goed, hoe enthousiast mijn marketeer hart begon te kloppen. Toen ik de website las, van een expertise centrum rondom ADHD. Dat zij graag ‘met creatieve mensen’ werken. Inmiddels heb ik heel wat creatieve oplossingen bedacht, terwijl ik hysterisch voor de zoveelste keer vast zat in ‘het systeem’. De komende tijd, ben ik toch nog ‘aan het wachten’. Laten we allemaal ons ego opzij schuiven. Hand-in-hand door GGZ land gaan. Van mens tot mens. Met het doel: een beter systeem dan nu ‘t geval is. Zodat ik ‘de beste versie van mezelf’ kan worden. En jij weer de ‘voldoening’ uit je werk haalt.

Geen gek idee, toch?!