Druk

Ik bel vrienden voor onze jaarlijkse herfstwandeling, baklever en bockbier inbegrepen.

‘We hebben 22 november nog een gaatje.’

Dat is een eind weg en precies de enige dag dat ik echt niet kan. Het gevoel bekruipt me dat ik met mijn praktisch lege agenda inmiddels een zonderling ben. Is dat druktevirus een kwestie van mindset, slecht organiseren, alles willen meemaken en niets kunnen missen? Wat houdt het bestaan als een vastzittende wind in zo’n kramp?

Wat nu? Toegeven? Nee, ik voer de druk op.

‘Dan gaat het niet door.’

‘Dat zou jammer zijn. We kunnen het gaatje wel verzetten.’