Corona vs. vrijheid

Starend in de spiegel zie ik een man (32). Hij is bleek, iel, heeft lichtblauwe ogen, blonde haren en een onverzorgde baard, al heeft het meer weg van een te grote sik met wat wildgroei. De spiegel is onderdeel van kamer X van de psychiatrische afdeling waar ik sinds medio augustus ben opgenomen. Al sinds mijn puberteit kamp ik met heftige depressieve periodes die leiden tot destructieve suïcidale gedachten, waardoor ik net als nu, opgesloten zit. Vrijwillig afstand genomen van mijn vrijheid om mijn veiligheid te bewaken. Vrijheid die zo belangrijk is!

De spiegel is stuk, ik ben kapot. Een oneerlijke strijd. De vijand, mijn “negatieve ik”. Ik wil rust. Een zoektocht naar een waardige manier van leven of afscheid. Voor mij en de mensen die dichtbij me staan en samen met mij ‘ziek’ zijn.

Woongroep

De woongroep waar ik onderdeel van uit maak bestaat uit 13 medebewoners. Leeftijd 65 plus. Lief bedoeld, net geen bejaardentehuis, maar desalniettemin mensen die een hoge risicogroep zijn wat betreft corona. Qua leeftijd en onderliggende problematiek. 

Verlof

Ik mag ieder weekend een nacht met verlof. Naar huis om te ontsnappen aan mijn problemen. Naar huis om vrienden te zien en familie te spreken. Soms moet ik er voor kiezen die mogelijkheid onbenut te laten, dit om mijn eigen veiligheid te bewaken. Helaas. Ondanks dat die veiligheid er nu wel is, levert verlof vooral spanning op. Het zou goed zijn voor mijn eigen herstel, maar tijdens het verlof isoleer ik mezelf en sluit ik me thuis op. Waarom? Uit angst om bij terugkomst anderen te besmetten. Besmettelijk zijn voor anderen is iets wat keer op keer wordt benadrukt door de media. In mijn optiek is dat het schadelijkste wat we tot nu toe omtrent corona hebben gedaan. Waar men, veelal in goed vertrouwen met elkaar om ging is intuïtief wantrouwen voor in de plaats gekomen. Daarnaast valt ook het vertrouw in jezelf weg.  Je ziet jezelf als iemand die op voorhand al gediagnosticeerd en ieder moment kan bijdragen aan de besmetting of erger nog het overlijden van iemand anders. 

Dit is moeilijk. Zeker voor een doelgroep die zelf niet tot nauwelijks iets zal merken van een eventuele besmetting. Zij zullen zich, ook al zijn ze klachtenvrij als een bron van besmettingsgevaar zien en het zichzelf nooit vergeven als een naaste overlijdt en zij drager blijken te zijn. 

De minister vertelde dat sommige mensen die behoren tot de risicogroep niet meer naar buiten durfde uit angst om ziek te worden. Wat ik veel erger zou vinden is als kinderen of jongvolwassenen niet meer naar buiten willen omdat ze bang zijn anderen te besmetten. De jeugd is de toekomst. Geeft hen juist die vrijheid. 

Gelimiteerde vrijheid

Ik beperk mijn eigen vrijheid nu in ruil voor mijn veiligheid. Maar ik denk dat velen tot de in risicogroep horende ouderen of zieken met liefde tijdelijk een deel van hun vrijheid opwillen geven. Wachtend op een eventueel vaccin. Geef ook hen een stem.