11 september – Dag van de Scheiding

Han Maas 14 sep 2020

Mooi geklede vrouwen wandelen in het zonnetje op hoge hakken wiebelend over het kiezelpad naar de trouwlocatie in het park. Het is de enig overgebleven buitenplaats van de buurt. Champagne en bruidstaart, omdat het zo hoort.

Heel wat huwelijken worden hier gesloten waarvan er volgens de statistieken ook vele weer ondanks mediation zullen worden ontbonden, ver voordat de dood voor een gedwongen scheiding zorgt. Garantiecertificaten in de liefde bestaan niet.

Een kilometer verderop wordt de exodus naar de hemel met God als rechter door de zoveelste stoet voortgezet. Over het kiezelpad lopen stemmig geklede mensen. Een vrouw met een rollator zoekt haar weg na haar door de dood ontbonden huwelijk waar geen mediator aan te pas kwam. Koffie en cake, omdat het zo hoort.

In het park wordt het kersverse bruidspaar gefeliciteerd.

In de aula wordt een kersverse weduwe gecondoleerd.

Het is onherroepelijk, ook al worden de kiezels onzichtbaar door mooi gekleurde herfstbladeren. Maar pas op, glijd niet weg op mistroostige dagen richting een kleurloos kinderfeest en een feest van saamhorigheid, geurloos als kunstbomen.

Als de dennennaalden met de schoonmoeders zijn weggeveegd en de door drank veroorzaakte ruzie is bijgelegd, of de uiteindelijke katalysator is van een echtscheiding die al lang had moeten worden uitgesproken, uitgesteld is vanwege het huis en de kinderen, als een huwelijk vaak is gelijmd maar er altijd breuklijnen zichtbaar zijn gebleven, dit huwelijk dat nooit bestaansrecht had uiteindelijk verzandt in een vechtscheiding, als de buurman weer is opgedroogd en even chagrijnig is als altijd, de januarimaand langer duurt dan andere maanden, er geen winter meer wil komen, als er weer aanslagen worden gepleegd, de verkiezingen op een drama uitlopen, de zomer wat te koud wordt, dan is het enige wapenfeit gewoon doorgaan en zoveel mogelijk genieten tot de dood je van je zelf scheidt.

Zoals negentien jaar geleden. Mensen gingen naar hun werk. Zoals altijd. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Maar hoe groot is de hoek als vliegtuigen een kantoorgebouw doorboren? In één klap gescheiden van het leven en nabestaanden, die een erfenis kregen zonder keuze om deze te weigeren. Met als enige vraag: waarom?

Heb het leven lief.