Verbaas u niet, verwonder u slechts

Soms ontkom je er niet aan, dan moet je even de auto stilzetten bij de voordeur om snel wat uit te laden in de straat waar je woont. Voor een voorbijganger is er dan geen andere optie dan hooguit een minuutje te wachten of eventueel achteruit te rijden om één van de vele andere wegen te nemen die naar Rome leiden. Wat we dan zien is de werkelijkheid van vandaag, Verbaas u niet, verwonder u slechts.

Kort lontje

Ik kan het aflezen aan hun gezichten. Verongelijkt, als blikken zouden kunnen doden…
Waar ik het lef vandaan haal om hun zomaar een strobreed in de weg te leggen, te laten wachten terwijl zij door willen.

Over korte lontjes gesproken. Je zou bijna denken dat ze ter plaatse ontploffen, alsof hun hoofd ineens veel dikker wordt. Knalrood, dicht geknepen ogen, zweetdruppels en wolken met stoom komen uit hun oren. Zoals je wel eens ziet in een tekenfilm.

Hufter

Papa wat is een hufter? … vraagt mijn dochter vanuit haar stoeltje op de achterbank. Nadat ik een poging van 5 jaar om te proberen tot enige beschaving te komen, in één klap overboord heb gekieperd. Het gebeurt in een onbewaakt ogenblik dat gepaard gaat met een scheldkanonnade.

Ik articuleer mijn kwalificatie van hufter luid en duidelijk als ik word gesneden door een ééncellige idioot. Die pal voor een bocht, over de doorgetrokken streep, zes auto’s inhaalt en zich er drastisch tussen gooit. Zodat ik vol in de remmen moet om ons eigen hachje te redden.

Rest mij aan mijn dochter uit te leggen dat een hufter sociale omgangsvormen aan zijn laars lapt en dus asociaal gedrag vertoont. Intussen heeft ze zelf al een beetje door hoe het leven in elkaar zit. Haar woordenschat breidt zich op deze manier en met deze bonus onbedoeld maar razendsnel uit.

Asociaal gedrag

Een paar dagen later moet ik er helaas weer eentje gedogen, omdat ik toevallig in dezelfde wachtruimte zit. Zo’n irritant iemand die alles zo goed weet en dat zo nodig ook nog luidkeels meent te moeten bevestigen. Die zijn ongevraagd oordeel over van alles en nog wat klaar heeft. Die ter meerdere eer en glorie van zichzelf en ten koste van anderen suggereert alwetend te zijn. Die het o zo ver geschopt heeft in het leven. Die het allemaal uitgevonden heeft en een verrijking is, maar dan vooral voor zichzelf. Kortom, als je erin zou meegaan dan kom je bijna tot de onrustbarende conclusie dat jij zelf in het leven alles verkeerd hebt gedaan.

“Die komen er nog wel achter”, dat zei mijn moeder altijd. Dat hoop ik dan ook van harte, als ik met asociaal gedrag wordt geconfronteerd en mezelf steeds afvraag wat zo iemand nou bezielt. Was de wens de – in dit geval – moeder van de gedachte of was het selffulfilling prophecy? Dat die mensen uiteindelijk zichzelf tegen zullen komen en een keer letterlijk, figuurlijk en terecht op hun bek zouden gaan.

Deugen

“De meeste mensen deugen” schrijft Rutger Bregman in zijn boek. Gelukkig maar, want als de hufters het voor het zeggen hadden in dit land dan zou ik er een zwaar hoofd in hebben.

We hebben zelfs nog mensen die deugen, al kom je ze niet elke dag in groten getale tegen in de supermarkt of in het verkeer.

Een paar dagen geleden had ik zo’n meevaller. Twee keer op één en dezelfde dag kreeg ik van een tegenligger, na een knippersignaal met de koplampen, voorrang bij een wegversmalling. Ik vond het bijzonder en dat zegt eigenlijk meer dan genoeg. Misschien ook wel over mezelf.