Op de plek waar alles samen komt

Dan kom je onverwachts op een plek waar alles samen komt. Op een warme zomeravond in augustus. Waar het decor is opgebouwd voor de opname van een livestream rondom een actie om geld in te zamelen voor de bestrijding van kanker. Dit klinkt vertrouwd maar normaal mag het nooit worden, zolang 1 op de 3 met deze ziekte te maken krijgt.

Uitnodiging

Ik krijg de uitnodiging aan te schuiven in het programma om mijn ervaringen met kanker te duiden en te delen. Eerder die dag hoor ik van een sportvriend dat diens vrouw slechte vooruitzichten heeft.

Onderweg in de auto hoor ik het gesprek op de radio met een kanjer die in de verzengende hitte een volle marathon heeft gelopen om geld in te zamelen voor de actie. Hij vertelt dat zijn inspanningen niets zijn, vergeleken met mensen die te maken hebben met kanker.

De toon is gezet, ineens voel ik me kwetsbaar.

Pakketje

Aangekomen op de actie-locatie realiseer ik me dat het nog maar een jaar geleden is, dat ik dagelijks naar het ziekenhuis gereden werd voor behandeling met bestraling en chemotherapie. Daarna volgt de after party met hulp van professionals, zoals een psycholoog die veel mentale ballast heeft helpen opruimen.

Ik heb intussen onbewust een natuurlijk schild opgebouwd waar geen emotie meer doorheen lijkt te kunnen komen. En dat er andersom in slaagt mijn eigen gevoel te isoleren. Laagje voor laagje is gepleisterd om de heftige periode van angst en onzekerheid te verpakken en een plekje te geven. En die avond voel ik dat pakketje ineens wegen. Zwaarder dan ik voor mogelijk heb gehouden.

Ik voel me ineens weer de patiënt van vorig jaar, als de floormanager mij een stoeltje toewijst aan tafel. Aan mij de “eer” om het proces te beschrijven als je met kanker wordt geconfronteerd. Ik ben zeker geen uitzondering, het is een verhaal zoals van duizenden anderen.

Voor mij persoonlijk is het een wake-up-call, daar op die stoel en op die plek. Het raakt me meer dan ik van tevoren dacht. Het blijkt een persoonlijke graadmeter te zijn. De afgelopen 3 jaar zijn geen peanuts geweest ondanks de mij toegedichte positieve instelling. Voor mezelf geldt meer dan ooit, dat het niet altijd is wat het lijkt.

Het is wel eens goed om jezelf tegen te komen. Omdat ik te gemakkelijk de conclusie had getrokken dat het een afgesloten hoofdstuk is.

Zekerheid

Na mijn optreden die avond dringen de vorig jaar gesproken woorden van de oncoloog tot me door. Hij zei dat herstel geen rechte lijn omhoog is. Zowel fysiek als psychisch gaat het soms beter en dan weer slechter. Het vergt uithoudingsvermogen, het kost tijd om te helen en je kunt dit niet versnellen. De impact zit in alle vezels van je lichaam, in al je doen en laten.

Ik loop naar de auto voor de terugrit, mijn benen voelen zwaar, er komen vragen in me op. Waar sta ik nu, wat wil en kan ik nog……het is zoeken om je draai en evenwicht te hervinden. Want hoe dan ook, je leven is nooit meer hetzelfde na kanker.

Op de autoradio gaat het om de corona-actualiteit van de dag. Ik hoor dat het afgelopen is met onze voorspelbare samenleving. Een deskundige zegt dat we in de nieuwe samenleving onzekerheden moeten accepteren. Maar dat wist ik al langer. Eigenlijk is er voor mij geen nieuws onder de zon.
De zon die intussen langzaam achter de horizon verdwijnt. Om elke dag opnieuw op te komen… dát is wel een zekerheid.