Aan de Rita

Daar stond ik dan, nog eventjes buiten te wachten. Want ik ben altijd op tijd en m’n afspraak is pas over 20 minuten. Het was weer tijd om m’n tanden te bleken. Paar keer per jaar ga ik naar de salon van Sabrina toe. We kennen elkaar nu al 5 jaar en ik ben wel zo’n trouwe hond; die liever extra reistijd heeft dan dat ik ‘naar een vreemde’ dichterbij ga.

De deur van haar beautysalon gaat open en met een peuk op haar lip, blaast Sabrina de rook uit terwijl ze me ziet staan en vriendelijk begroet. “Ik was iets eerder klaar met de vorige klant, dus even snel een peukie doen en dan gaan we naar binnen, goed?” “Ja hoor, ik ben toch altijd te vroeg, dat weet je”. “Ja da’s waar. Hey je bent zo rustig zeg. Je straalt kalmte uit. Ik ken je helemaal niet op deze manier” spreekt ze verbaasd doch positief uit.

Groenten

“Ja vind je? Dank je wel. Ja, het gaat eigenlijk ook wel goed”, vertel ik rustig met een glimlach. “Waddan? Vertel!” “Nou, ik heb sinds een paar maanden medicijn en zoals je merkt helpt het gigantische goed”. “Welk medicijn heb je?”, zegt Sabrina terwijl ze aan m’n lippen hangt. “Ritalin, heb je vast weleens van gehoord”. “Wow ja! Heb je… ?” “Ja, ik pas de diagnose ADHD gekregen. Oh en Asperger maar dat heet nu ‘gewoon autisme’ nou ja eigenlijk ASS da’s een afkorting van Autisme Spectrum Stoornis”, ratel ik enthousiast. “Zo zo, dat is inderdaad een hele mond vol. Kan me voorstellen dat je dan  ADHD en asperge zegt.” “Asperger.” “Ja, asperge.” “Nee, niet die groenten.” “He, wat stom van me! Zullen we naar binnen gaan?”

Sabrina wijst met een sierlijk handgebaar op welke witte stoel ik mag liggen. Liggend staar ik naar het plafond en tel de platen, terwijl ik aan het wachten ben tot ze bij mij komt. Nu zijn de platen horizontaal aan de beurt, en tel mee op het ritme van de muziek. Er prikt een kleine traan in m’n ooghoek omdat ik mij bedacht tijdens het tellen en de muziek door, hoe ‘fijn’ ze is!

Schoothondje

Sabrina heeft de afgelopen vijf jaar nooit lullig tegen mij gedaan, terwijl daar vast wel redenen voor waren. Want vóór de Ritalin was ik niet bepaald ‘de gezellige Deb’; hyper, bot en ‘flap uit’. Sinds ik ‘aan de Rita’ ben ben ik een lief chubby schoothondje geworden. Maar dan ééntje die niet kwijlt. Toch handig hoor; die Ritalin in combinatie met tanden bleken!