‘Verwaarlozing instrumenten in eigen land neemt drastisch toe’

Deze headline raakte mij flink! Ik besloot direct om mijn pianospel weer op te pakken! Dit staat trouwens totaal los van mijn impulsiviteit hoor, ik houd gewoon van doorpakken! Eerst maar eens zien of ik het nog in de vingers heb! En waar kan je dan het beste mee beginnen: ja je raad het al, een gebruikte stagepiano. Zo een die al voor langere tijd vergeten en genegeerd ergens op zolder ligt weg te rotten.

Anekdote

Lees hier een kort maar krachtige anekdote uit das verruckte leben van één van de zovelen verwaarloosde instrumenten: ‘Na geruime tijd in een doos te hebben doorgebracht, god mag weten waar, was daar die dag dat ik vol trots werd neergestald in een waanzinnige muziekshop. Mijn toetsjes blonken trots als witte pareltjes en ik voelde me toch speciaal! Wat een magnifiek stuk instrument ben jij zeg! Het zal niet lang duren voordat er een koper voor je komt! Maak je toetsen maar flink nat, en bereid je voor op het onstuimige leven van een stagepiano! Dat wordt er een vól avonturen, reizen en goodvibes only!

Ik hoor het de enthousiaste verkoper nóg zeggen. Mijn levenslust groeide met de minuut nu ik daadwerkelijk een podiumbeest zou kunnen gaan worden! Reizen over de hele wereld met mijn muzikantenbaasje! Foto’s van ons in kranten, op platenhoezen en misschien zelfs wel een muziekclip! Ja, ik had best redelijke drang naar roem! In mijn enthousiasme had ik al bijna een celebrity insta gecreëerd: #stagepianoofficial Maar helaas heb je het als muziekinstrument niet voor het uitkiezen. En mijn droom viel in duigen toen ik werd aangeschaft door alles behalve een rock&roll-artist! Ik belande in bezit van een klein ettertje, hooguit een jaar of zeven. Overduidelijk niet uit vrije wil op een piano wilde pingelen.

Hij haat hij me, ik ben gruwelijk lelijk en hij wil me niet! „Denk maar niet dat ik dat ding ooit aanraak!” En dat luidkeels door de winkel schreeuwend. Kinderachtig, hoor. Op dat moment had ik graag een dichte klep gehad zoals die stoere piano’s waardoor ik me even kon verstoppen. En dit zorgde er voor dat al mijn romantische gedachten over dolgelukkige piano/muzikanten duo’s, die enkel fantasie bleken te zijn, verdwenen van mijn peinzende notenbalk… Samen genieten van de ochtendzon, in zijn ene hand een mok koffie, de ander tevreden rustend op mij. Samen nagenieten in de kleedkamer na een denderend optreden, voldaan en lekker bespeeld door zijn goddelijke vingers. Een kampvuur op het strand, tezamen met mijn gappie de gitaar en zijn muzikant.

Gefeliciteerd!

Nee, mijn nieuwe baasmuzikant van zeven! krijgt het voor elkaar om mij tijdens de eerste kennismaking al te kleineren, uit te schelden, emotioneel te mishandelen en mijn zelfvertrouwen kreeg een flinke klap! Gelukkig zal de verkoper echt wel doorhebben dat dit geen match is en mij terugplaatsen op de piano afdeling tot er zich een volgende koper aandient. „Gefeliciteerd met dit prachtstuk! Jullie zullen vast een fantastisch duo worden!” Waarop het ventje ging huilen en een spelletjescomputer eiste. Jij vuile vuile vuile rat dat je er bent! Met je mooie verhalen over het geweldige leven van een stagepiano! De negativiteit kroop door mijn nerven en elke pianoles weer kon ik alleen maar walgen van die tien dikke plakkerige vingertjes die gefrustreerd op mijn toetsen ramden… Ik dacht dat ik het ergste wel zo’n beetje had gehad. Wat kan er nou nog vreselijker zijn dan dit? Ja daar komt het…. ver-waar-lo-zing. Ook wel: je loost dit waar ver. Ik dus. En of het ver was! Drie trappen omhoog bracht ons naar een schimmige ruimte. Een eng sfeertje hing er ook wel en een dikke laag stof laaide op. Er werd een plekje gemaakt achter wat oude planken en volle dozen en ik werd daar zonder enige aankondiging, zonder pardon of empathie neergekwakt! Maar ik liet me niet kennen, ik liet geen toontje…

Verstoppertje

Of wacht eens even…. zou dit een spelletje zijn? Verstoppertje? O nee want ze lopen weg, een dropping! Shit, wordt lastig. Uren werden dagen, dagen werden weken, en verder kan ik niet tellen, maar ik sta hier in ieder geval al een aardig partijtje lang! En ik kon op den duur helaas niet anders dan deze deprimerende uitzichtloze situatie aanvaarden, de laatste restjes hoop van me af laten glijden, om me vervolgens voorgoed te hullen in een verstikkende waas van enkel somberheid.

..

Dit raakt je toch! #stagepianoofficial, bedankt dat je dit verhaal met ons wilde delen! Deze verwaarloosde gevallen verdienen ook het beste! Dus ik zeg: Zonder muziek geen leven, kom met elkander op voor elk instrumentaal wezen!