Naïviteit, leven naar je ongereptheid

Zo nu en dan lees ik graag een mooi stuk met nieuwe inzichten. Ik werk mezelf door alle bladzijden heen op zoek naar antwoorden. Jezelf kunnen identificeren aan gevoelens welke al eerder beleefd zijn, niet door jou, wel door degene die voor jou een a tot en met z methode schrijft. Een bevestiging dat we niet anders zijn dan anderen.

Zolang je maar lang genoeg zoekt zul je vinden, toch? Op basis van andermans ervaringen ging ik met mijzelf aan de slag. Sterker nog, ik beleefde mijn gevoel alleen nog door de ogen van de ander, door een boek of een podcast, iedere vorm van bevestiging werd de waarheid. De emoties en gedachten gladstrijken met andermans goedbedoelde adviezen, namen mijn eigen unieke ervaring weg. Voor een korte periode nam de onrust weg, maar naarmate ik hier meer op ging leunen werden de dingen juist onhelder. Meningen als een universele waarheid verkondigen en deze stelselmatig aan aan anderen overtuigen vind ik maar moeilijk te rijmen. Het gaf me hetzelfde ongenoegen als het lenen van geld, niet mijn geld, niet mijn identiteit. Ik moest de lijnen doorknippen om mijn eigen visie niet te laten vertroebelen.

Tijdens het stoppen van de zoektocht wilde de onrust niets liever dan overgave. Een innerlijk gevoel dat vroeg om ultieme vrijheid liet mij lopen, de wijde wereld te betrekken. Ik begon simpelweg met wandelen, iedere dag, soms uren. Alles wat niet eerder zichtbaar was leek ineens nieuw. Vaak bleef ik achter bij een boom, een mooi bebost stuk, met schaduw en licht. Ik keek hoe het licht zich verplaatste. Dat de wolken eindeloos bewogen. Het kende geen limieten, de natuur trok zich niets van alles aan.

Terwijl wij mensen onszelf zo veel laten afleiden door de eeuwige zoektocht, zag ik dat de natuur ongemoeid bleef groeien op de manier zoals alleen zij dat deed. Gefascineerd door een bloem die over een uitgestrekte vlakte in haar eentje groeide, bestudeerde ik haar aan de lijve. Deze eenling was anders. Een schoonheid die niet de drang had om op te groeien in een wild bezaaide omgeving. Zij ontdekt alles op haar eigen voorwaarden. Bij het aanschouwen van haar ongereptheid, ging mijn onrust liggen. Ik bloeide niet op door mijn omgeving, hoe invloedrijk zij ook konden zijn. Niets was indrukwekkender dan het niet langer kunnen boeien. Gelimiteerd nieuws, weinig groepscohesie. Het leven ontgaat mij niet, sterker nog. Ik beleef de dingen meer vanuit mezelf. Op basis van een zelf oordelend vermogen.

De naïviteit maakt ons puur, kan het individu zelf laten ontdekken, maakt ons speels en flexibel. Zij zal niet veroordelen en een zelflerend vermogen hebben, op basis van een eigen ervaring. Ze mag angsten zelf ervaren, maar leeft niet vanuit angst. Het leven naar je ongereptheid schept orde in een eigen gecreëerde chaos. Chaos die je zelf mag uitvoeren, aanpakken en onderzoeken. En laat je niks wijsmaken, dat doet een ander wel voor je.