Corona paranoia. Leven met een snotneus

Na al maanden moest het er toch een keer van komen. Ik ben verkouden. Ja, verkouden, ja! Denk aan snotterige loopneus, tranende ogen, milde verhoging en gewoon een verschrikkelijk kutgevoel. Het zat er een beetje aan te komen.

Na een buitenverjaardag in een T-shirtje terwijl het toch echt flink aan het afkoelen was, een wandelingetje in de regen en laat ik nou ook nog eens niet zo heel goed voor mezelf gezorgd hebben tijdens de ‘coronaperiode’.

Ik ben mezelf er overigens ook goed van bewust dat ik rekening dien te houden met mijn medemens en me met mijn volle snothoofd dus thuis ‘verstop’. Wat overigens meer voordelen heeft dan vooraf gedacht, maar dat even terzijde.

Niet van suiker

Als moeder van twee kijk ik niet zo op van een beetje snotteren. Althans: dat deed ik niet, maar dat was pre-COVID. Neusspray erin en gaan met die banaan. Ik bedoel: we zijn niet van suiker, dus er is toch echt meer voor nodig dan een verkoudheid om ons gevloerd te krijgen. Zeker als je jezelf bedenkt dat kinderen niet een, maar wel duizend keer per jaar een ‘koutje’ pakken.

Nu is het vooral blinde paniek! Noem het regelrechte corona paranoia. ‘Welke afspraken moet ik cancelen?’, ‘Moet ik mezelf nu laten testen?’, ‘Wat als het corona is?’, ‘Met wie ben ik in aanraking geweest?’ en ga zo eigenlijk maar verder. Het is gelukkig zomervakantie, dat scheelt! Maar als je bij elkaar optelt hoe vaak ik met het schaamrood op mijn kaken aan de telefoon heb gehangen voor wederom een ziekmelding door snotneus of hoe hoeveel keer de tandartsafspraak een week verschoven is dan breekt het zweet me letterlijk uit.

Corona paranoia

Het ergste is misschien nog wel het feit dat je bij een ietwat onzekere: “Uh, ik heb een snotneus”, al bijna in een evenwijdige paniekreactie wordt gemaand om vooral heel, heel ver uit de buurt te blijven. Tenslotte kan ik er wel heilig van overtuigd zijn dat het niets voorstelt, maar je weet maar nooit. Zeker niet zolang dat venijnige klotebeestje nog aan het feesten is.

Dus zit ik thuis. Verkouden. Ja, ik ben toch echt verkouden! Ik blijf braaf uit de buurt van mijn medemens. Verschrikkelijk kut is het wel, maar dat is iets wat ik meeneem de eerstvolgende keer dat ik besluit om zonder jas naar buiten te gaan. Want een verkoudheid is ruk, maar die corona paranoia? Dat dus ook.