Body positivity?

Vannacht droomde ik dat ik in de spiegel keek en zo ongelofelijk ontevreden was: ik was minstens 10 kilo te dik, m’n haar zat vlassig langs mijn hoofd en mijn neus was twee keer zo groot als dat hij normaal gesproken al is. Met schrik werd ik wakker en mijn handen gingen inspecterend langs mijn lichaam. ‘Pff… alles is nog ‘normaal’’, dacht ik. Maar wat is ‘normaal’ precies?

Zoals elke ochtend bereid ik mezelf voor op een dag ‘nu écht even gezond doen’. Dat begint meestal met sporten en daarna een weloverwogen ontbijt met een ‘gezond imago’. Want hoe gezond het écht is, mag Joost weten. Mijn oog valt op de nieuwe cover van LINDA., die deze maand alle moed bij elkaar heeft geraapt om zichzelf te onthullen in bikini aan heel (vrouwelijk) Nederland. Stoer, als je het mij vraagt. Alhoewel ik daaraan begin te twijfelen als ik alle commotie omtrent het nieuwe nummer lees.

Social media staat er vol mee. Linda zou de body positivity movement onterecht hebben geclaimd en met haar lichaam geen recht van spreken hebben. Het valt me op dat vrouwen – trouwens ook mannen – steeds meer kritiek op elkaars lichaam leveren, ondanks alle populariteit omtrent body positivity. En dat terwijl de maatschappij lijnzaad, chiazaad, gojibessen en granola de hemel in prijst en wanneer er eens een pizza wordt besteld komt de cognitieve dissonantie om de hoek kijken en wordt #cheatday in het leven geroepen. Gewoon, even een simpele verantwoording aan de rest van de wereld die stiekem jouw sociale media in de gaten houdt.

Eerlijk? Naar mijn inziens hoe vaker de body positivity in het nieuws komt, des te onzekerder men wordt over hun lichaam. Laten we niet vergeten waar het écht omdraait, hoe gelukkig ben je? Zit je nog wel eens zingend op je fiets en lach je nog wel eens in jezelf? Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook dagen dat ik google naar de calorieën in een kauwgompje. Maar laten we met ze allen naar het grotere plaatje kijken. Één ding weet ik wel, mijn droom van vannacht wordt nooit meer werkelijkheid.