20 keer per dag verliefd

Op een druilige dinsdag in de, voor mij, vakantie, stap ik in op de trein vanuit Utrecht richting Amsterdam-zuid. De laatste tijd geniet ik erg van de treinreisjes die ik moet maken.

Of het buiten nou stralend weer is, of dat ik gelijk nat wordt van de regen, ik stap sinds een maand elke keer met een gelukzalig gevoel de trein uit. Het komt zeker niet omdat het voorjaar in de lucht zit, deze zomer voelt meer aan als een herfst, maar toch geeft de periode waarin we zitten mij helemaal de kriebels. Het is namelijk mondkapjes-seizoen bij de NS!

Sinds een tijdje mag iedereen weer het ov gebruiken en dat wordt door veel mensen dus ook weer gedaan. De verplichting voor het dragen van een mondkapje lijkt daarin niemand te storen. Als jonge vrijgezelle man kijk ik, net zoals voor corona, heus wel even op als er een medereizigster de coupé in stapt. En waar je zou denken dat gezichten een stuk saaier worden als je de helft er van bedekt, is er iets wat elke keer weer opnieuw mijn aandacht trekt: de ogen!

Bijna alle ogen hebben iets prachtigs

Ik ben niet iemand die hard van stapel loopt, maar of ze nou azuurblauw, diepgroen of donkerbruin of de kleur van zilver met streepjes goud hebben, bijna alle ogen die ik zie hebben iets prachtig die me bijna het gevoel van verliefdheid geven. Dit gedeelte van het gezicht dat je eigenlijk altijd wel ziet maar, mij in ieder geval, nooit zo opvalt, heeft zulk een bijzondere aantrekkingskracht na dat kleine beetje oogcontact, mijn dag helemaal gemaakt is.

Natuurlijk is het wat ongemakkelijk op iemand afstappen terwijl ze amper je gezicht kunnen lezen en het (verplichte) afstand houden helpt hier natuurlijk ook niet mee, maar dat hoeft ook helemaal niet. Ik heb vandaag weer genoten van de schoonheid die bijna elk persoon met zich meedraagt.

Op het station kijk ik snel de andere kant op voor de mondkapjes afgaan om maar een beetje van de magie vast te houden.