Valse verlangens

Vroeger maakten mensen nog contact met elkaar, werden ze niet in beslag genomen door hun smartphone. Het was de tijd wanneer zorg nog niet een commercieel product was, de verzekering betaalbaar voor iedereen en we altijd naar de dokter konden zonder eigen risico.

Mensen konden huizen kopen en buren hielpen elkaar. Winkeltjes waren nog gezellig en daadwerkelijk gevestigd in een echte winkelstraat in plaats van aan een adres dat begint met www en eindigt op .nl of .com. Het was de tijd waarin de droom van een 12-jarige jongen om later de boerderij van opa over te nemen nog romantisch en nobel was.

Als ik zit te staren naar mijn boekenkast dan zie ik herinneringen. Onderin liggen de albums met trouwfoto’s. Dat was een prachtige dag en een heerlijke tijd waarin we samen zeker wisten dat alles goed zou komen en er bestond niets anders dan geluk. Ik zie kookboeken uit de jaren dat we alle tijd hadden om lekker in de keuken onze maaltijden in elkaar te knutselen en we ons geen zorgen maakten over gewicht of gezondheid. Nu is dat wel anders. Ik zie beeldjes die we hebben meegenomen uit prachtige steden waar we op vakantie waren.

De boekenkast zelf hebben we gekregen toen we trouwden van mijn vader. Die leefde toen nog en heeft de kast hier zelf naartoe gebracht met een aanhanger die hij eind van de dag weer moest inleveren bij het benzinestation. Hij was een zorgeloos man en wist altijd wel iets te zeggen om de zorgen van een ander weg te nemen.

Als ik verder rondkijk, zie ik nog meer herinneringen aan mooie tijden. Vroeger was het prachtig, vroeger was het goed. Vaak verlang ik ernaar. De tijd waarin alles makkelijker was. Voor het gemak vergeet ik dan maar even de enveloppen waar ons veel te kleine weekbudget in zat, de scherven die de ongrijpbare frustratie tastbaar maakten, de folders over aanstaande nare operaties en de kaartjes die ik kreeg om me beterschap te wensen. Die herinneringen zie ik niet. Die hebben we niet meer. Die hebben we weggegooid.