Spookwedstrijd

De laatste weken kijk ik veel voetbal. Vroeger deed ik dat eigenlijk zelden, maar toen het door corona niet meer kon deed ik toch of ik het enorm miste.

Om dit zeurende gevoel van hypocrisie weg te nemen, ben ik bij de herstart van het Duitse voetbal maar plichtmatig gaan kijken. Ik vond het prachtig, alle lege stadions van kil beton, wisselspelers met mondkapjes op en ongemakkelijk juichende spelers ten spijt. Een gevoel dat, zo bleek bij het raadplegen van de altijd genuanceerde voetbalfora, niet bijzonder breed gedragen werd. Voetbal zonder supporters zou saai en passieloos zijn, niet de voetballers verzorgen immers het vermaak, dat doen de fans. Aldus de fans. Trainer Luis Enrique noemde voetballen zonder supporters zelfs droeviger dan dansen met je zus. Een opmerking die hem op veel goedkeuring van supporters kwam te staan, maar die mij vooral nieuwsgierig maakt naar de danskwaliteiten van de desbetreffende zus.

Voetstuk voor jezelf

De pijnlijke teentjes van Luis Enrique daargelaten. De reacties van de zogeheten supporters illustreren voor mij precies waarom ik zelden naar voetbalwedstrijden ga en normaliter ook niet kijk. Supporters hebben zich het voetbal eigen gemaakt, ze zijn gaan geloven in de voorgekauwde PR-praatjes van de voetballers en hebben puur en alleen een voetstuk gebouwd om er zelf op te kunnen gaan staan. Natuurlijk weet ik dat voetballers alleen zoveel betaald krijgen omdat er zoveel aandacht voor is en omdat er supporters zijn die bereid zijn om er zoveel tijd en geld aan te besteden. Maar besef dan ook wat je bent: een consument, een sponsor. En waarschijnlijk nog een insignificante ook.

Volwassen mannen met kinderen die in het weekend doorgesnoven op de tribune gaan zitten, middelvingers opsteken en aanstekers naar voetballers smijten zijn niet belangrijk. Die zijn vooral heel droevig. Nog droeviger dan de zus van Luis Enrique.