Open deuren die voor mij gesloten blijven

Op het moment dat ik dit schrijf, gaan er (weer) heel veel deuren open. Musea, kunstcentra, bioscopen, middelbare scholen, de horeca, de hoerenkast… oh nee, die laatste (nog) niet.

Wel blijft in de meeste gevallen de anderhalve meter afstand van kracht, behalve voor ‘mensen die tot hetzelfde huishouden behoren’. Tja, daar sta je dan, als alleenstaande. Sorry voor het intrappen van deze literaire open deur.

Wel beschouwd zou ik geen reden tot klagen moeten hebben. Een terrasje bezoeken deed ik toch al amper, omdat zelfs in de nulmetereconomie het vinden van een vrij tafeltje nul meter opschiet. Uit eten in een restaurant? Als ik binnen kom en het dienstdoende personeel vertel dat het voor één persoon is, dan krijg ik vaak al de behoefte om hen te helpen met het reduceren van omzetreductieprocessen. Lees: uit met de culinaire pret. Rechtsomkeert maken en niet langer in mijn uppie een tafel bezet houden waar ook twee, drie of vier gasten omzet hadden kunnen maken. Met andere openbare instellingen gaat het ongeveer op dezelfde manier. Ik kan mij dus ook niets voorstellen bij dat zinnetje ‘de deuren gaan weer open’. Voor mij blijven die deuren gewoon gesloten.

Omdat 24 uur per dag leven achter een gesloten deur op den duur ook gaat vervelen, zoek ik de laatste tijd mijn vertier vooral op in omgevingen waar ik geen deuren voor hoef te openen. De anderhalvehectometerecologie. En terwijl ik daar dan zo zit, in het bos, op de heide, aan een rivier of een vennetje, met in een straal van 150 meter om me heen geen medemens te bekennen, zie ik de oproepen op Tinder voor me: ‘Gezocht: huishouden waarbij ik mag behoren. Mag ook virtueel zijn; ik verzin wel een verhaal als de controle komt.’ Het moge duidelijk zijn dat dergelijke teksten niet uit mijn pen komen. Ik schat namelijk, dat tegen de tijd dat ik dat verhaal verzonnen heb, mijn eerste trilogie al af is.

PS ik heb bewust niet gesproken over singlebestaan; iedereen, die vinyl luistert, weet dat je van 45 keer ronddraaien per minuut zo vreselijk duizelig wordt…