Ode aan black culture

BODY COUNTS IN DA HOUSE!!! BODY COUTNS IN DA HOOOOUUUUSE!!! Mijn vrienden sleurden mij mee op Fortarock om deze Afro-Americaanse metal band met succesvolle rapper ICE-T, te zien.

Behalve zijn solocarrière sneed hij zo’n twintig jaar geleden, met Body Count onder andere racisme, criminaliteit, politiegeweld, op een punkachtige manier aan. Body Count vormde ook begin voor rapcore en –metal!

Vorige week waren er op diverse plekken #blacklivesmatter-acties en deze week weer. Om niemand ziek te maken ruilde ik mijn zwaard in voor een pen en doe ik mee van achter de geraniums!

Historie blijkt een belangrijk thema. Gelukkig is er een silver line aan deze geschiedenis waar veel mooi erfgoed is ontstaan, racisme verminderde en iedereen dichter bij elkaar bracht: Afro-Amerikaanse muziek. Wat is er nu mooier dan een butterfly effect?

Hip-hop domineert nu de hedendaagse popmuziek. Hoe hip-hop , – op de instrumentatie na -, is ontstaan en ontwikkelde, gebeurde dit eerder met andere Afro-Amerikaanse genres.

Het begon bij blues, dat ontstond tijdens de slavernij. Jazz kwam uit New Orleans, met dank aan hardwerkende Afro-Amerikaanse arbeidersklasse. Uit deze invloeden, kwam met gospel, rhythm and blues.

Wist je dat ‘50 rock ’n roll, onder andere hieruit is voortgekomen en van origine geen blank genre is? Chuck Berry en Little Richard, – met wie dit begon -, waren Afro-Amerikaans. En wat dacht je later van bijvoorbeeld Tina Turner, Jimi Hendrix, Skin (Skunk Anansie) en Lenny Kravitz?

In die tijd waren behalve in busritjes, platenmaatschappijen en concertzalen, blanken en Afro-Amerikanen van elkaar gescheiden. Vanaf de jaren ’50 en hierna ontstonden een hoop nieuwe Afro-Amerikaanse genres die uit elkaar voortkwamen. Soul, motown, disco, funk en dergelijke. Bijvoorbeeld Aretha Franklin, Stevie Wonder, James Brown, Sly and the Family Stone.

De brug naar een blank publiek was gemaakt en later werd de hierboven genoemde scheiding opgeheven. Tip: check docu’s over James Brown en Quincy Jones!

Met de komst van deze genres kwamen popdiva’s en -sterren: Diana Ross, Donna Summer, Grace Jones, Prince, Michael Jackson, Stevie Wonder, Marvin Gaye. En Nile Rodgers die behalve in CHIC en Daft Punks’ Get Lucky speelde, sterren als David Bowie, Duran Duran en Madonna groot maakte.

Parallel hieraan, ontstond eind ’60’s in Jamaica, reggae. Bob Marley, voor velen een ware held, die zelfs de politieke leiders van Jamaica bij elkaar bracht.

Ik kan hier nog uren over doorkletsen. Ik hoop dat deze genres een revival krijgen en terug met divers publiek en muzikanten wordt gevierd; in plaats van overwegend deel blanke muziekliefhebbers zoals ik.

Black lives matter, so does black culture!