Een biertje gaan drinken op ‘t terras

Ik ben een biertje gaan drinken op het terras en ik vond daar wat van. Iedereen bevindt zich in zijn of haar eigen transparante luchtbubbel.

Een soort kauwgombel die zo ver is opgeblazen dat ik en mijn tafeltje volledig zijn geïsoleerd of iedereen op een eigen privé-eiland die allemaal dobberen op het terras. Ik voel zelfs het membraan van die bubbel om mij heen. Ik kan het bijna doorprikken met het zoutvaatje die gezellig op het tafeltje voor mij staat.

Het is een gedachte die mij bezighoudt. Misschien komt het omdat ik alleen op ’t terras zit. Terwijl ik dit aan ’t schrijven ben voel ik een aantal ogen vurig in mijn nek branden. Ik zit namelijk aan een tafeltje voor vier en het lijkt nu een doodzonde om als enkel persoon dus aan een tafel van vier te gaan zitten. Ik voel een schuld die ik met een flinke fooi zou moeten afkopen. Gelijk denk ik ‘nog een reden om niet op ’t terras te gaan zitten!’ Het is eigenlijk van de zotte toch? Of moet ik toch maar opstappen? Ik twijfel. Ik bestel nog maar een biertje…