De-zelfstandige-leuke-single-man

‘De-zelfstandige-leuke-single-man die het vrij druk heeft en daar zeker van geniet, maar het wel leuk vindt om contact te leggen met mooie wijfies’. Al is het voor afleiding, ik geloof dat daar namelijk toch een oerinstinct in zit.

Zo zie ik mijzelf wel en ben daar ook helemaal content mee. Soms zijn dingen in het leven gewoon heel simpel waar je niet zo moeilijk over moet gaan lullen en dit is oprecht de doelgroep waar ik bij wil horen. Ik ben gelukkig met wat ik doe, verzorg mij zelf goed, lig goed op de markt en daarom kom ik met de zelfbenoemde doelgroep: de ‘zelfstandige-leuke-single-man’.

Goed. Het is maart 2020. Een hele enge maand voor de ‘zelfstandige-leuke-single-man’ (Je kunt dit overigens ook invullen voor de vrouw, maar ik ben geen vrouw hè? Dus lees je mee en ben jij een vrouw? Ik nodig je graag uit om je eigen zure verhaal te schrijven.) Goed. We zijn dus beland in een maand waar zelfisolatie nu geen luxe meer is, maar een noodzaak. Een maand waar sociale zaken louter via digitale kanalen gaat met alle miscommunicatie van dien. Een maand waar je merkt dat aanraking schaars wordt… Allemaal dingen die we prima kunnen handelen, omdat we dat al beheersen. Toch moeten we lief zijn voor elkaar en we moeten denken aan andere groeperingen dan de ‘zelfstandige-leuke-single-man’. Er zijn immers mensen die op leven na dood naar de supermarkt moeten gaan en die mogen we niet vergeten! Het land is in een ‘Intelligente Lockdown’. Prima. Ik doe mee. Ik ben geen dokter, ik wil niet dat mensen doodgaan als dit voorkomen kan worden.

In een klap is het onderdeel van mijn groepering ‘maar het wel leuk vindt om contact te leggen met mooie wijfies’ écht extreem moeilijk geworden. Want even naar de kroeg, of even naar de club kan dus niet. En het romantische beeld dat je tegen een leukerd aan botst in de supermarkt kan ook niet, voordat de woorden ANDERHALVE METER geroepen wordt. Er is totaal geen ruimte voor romantiek of verleiding. De conclusie: deze leuke meisjes zijn onbereikbaar geworden en ik zie ze niet meer, dus hoe leg ik nou contact!? Ik ben op onderzoek uit gegaan en het antwoord is online daten.

Gelukkig of helaas, het is iets wat ik zag als entertainment of beter gezegd een sociaal experiment. Even een app installeren – wat al een enorm makkelijk gegeven is – om vervolgens dus in te stappen met het idee ‘leuk om uit te proberen’ wordt dus in een klap: noodzaak. Waardoor de teleurstelling van een swipe naar links een ton zwaarder is gaan wegen. Je kunt zeggen dat ik dit overdrijf, maar hoe frustrerend is het dat je niet eens de kans krijgt om zelf een blauwtje te lopen. Je krijgt geen mogelijkheid meer om even in één zin zelf gigantisch op je bek te gaan. Deze keuze wordt al gemaakt door – wat je denkt – jouw toekomstige wederhelft. (Dus niet) dus hoe frustrerend is dat? Ik wil de regie van mijn leven terug! Ik wil even op iemand afstappen! Het kan virtueel gezien wel, maar veel vrouwen worden digitaal aangerand of gescandeerd dus al deze dating-apps hebben het eigenlijk zo geëvolueerd dat je eerst moet matchen om vervolgens überhaupt iets te zeggen tegen haar.

Nou, in de kroeg gaat dat anders kan ik je vertellen… Daar zit veel meer spontaniteit in. Veel meer jus. Het zoeken van oogcontact bijvoorbeeld, de quasi ik-stoot-tegen-je-aan-sorry-houding om vervolgens je kans te pakken om even de chemie op te zoeken tussen jullie twee. Deze vrijheid is heel belangrijk voor de man. Dit moment die langer duurt dan binnen 1 seconde wegge-swiped te worden, die we in het echte leven, in onze maatschappij als iets cultureels en instinctiefs zien, zijn in de digitale wereld echt wel anders. En ook nog eens véél harder en véél moeilijker qua spelregels dan ten op zichtte van jullie dames, wij mannen hebben het maar zwaar.

Ik snak naar contact. Ik heb last van huidhonger en ik weet nu zelfs wat huidhonger betekent! En ik vraag me af of ik gek word, of ik overdrijf? Gaan we economisch gezien straks toch enorm hard vooruit terwijl we psychologisch allemaal problematisch zijn? Het wordt nog even afwachten, maar ik vrees het ergste. De gezondheid van de geest is niet zo belangrijk als de fysieke gezondheid waar de afloop De Dood tot gevolg kan hebben. Dat begrijp ik, maar geestesdood of hersendood is bijvoorbeeld totaal geen realistisch eindscenario, maar je wordt er geen leuker mens van… Sterker nog. Je kunt in mijn ogen geen mens zijn. En dat klinkt wat zweverig of zeurderig, maar waarom leggen we de laatste jaren zo de nadruk op onze geestelijke gezondheid? Omdat we alle andere zaken goed voor mekaar hebben. We willen nu allemaal gelukkig zijn. Gezond in het hoofd, jaren lang leven, met de liefde van je leven oud worden op de veranda. Deze weg lijkt in mijn ogen echt even moeilijk en dat is ook heel verdrietig… Daarom wil ik mijn medegenoten, mijn kameraden, mijn concurrentie en mijn strijders een hart onder de riem steken! Met hartelijke groet, een ‘zelfstandige-leuke-single-man’.”