Pannenkoek in het coronatijdperk

Juist vandaag in het coronatijdperk, waarin wij binnen zitten, is er ruimte voor ‘challenges’, zoals ik de laatste tijd veel lees. Op Facebook zag ik bijvoorbeeld mijn neef een ‘muziekchallenge’ aangaan.
Zijn ‘challenge’ was om in een week elke dag een Elpee te nomineren, dat de meeste invloed had op zijn muzikale smaak en opvoeding.

Het thuisonderwijs is ook zo’n challenge. Kinderen krijgen via de computer opdrachten vanuit school. Taken voor taal en rekenen. En daar werd bij ons thuis, met een ongekende inzet aan gewerkt. Ik was onder de indruk. Zonder veel oefening al zoveel discipline aan de dag leggen. Door ‘s ochtends aan de eettafel aan te schuiven en te beginnen met een taak.

Ondertussen volg ik de ‘challenge’ van mijn neef op Facebook en kijk mee in een videocall, waarin door de leerkracht een dictee wordt afgenomen. Ik hoor haar de zinnen uitspreken en pik de volgende woorden op: leeuweriken, kippeneieren, expositie en zonnelied. Onmiddellijk dacht ik terug aan mijn tijd op de lagere school. De Cito-toets en mijn belabberde spelling. Ik legde ooit een briefje op de keukentafel voor mijn ouders met de tekst: ‘Ik ben voetbalen’. Mijn ouders schrokken zich rot van deze spellingsfout en spraken de onderwijzer erop aan. Die verontschuldigde zich met de woorden: ‘Maar u weet toch wat hij bedoelt?’. Dat maakte het alleen maar erger.

In 1997 zijn de spellingsregels veranderd. De nieuwe regel luidde: als een woord uit twee aan elkaar geplakte woorden bestaat, zoals kip en ei en het eerste deel krijgt in meervoud een ‘n’ (dus kippen), dan moet je in dat samengestelde woord een ‘n’ tussen beide woorden schrijven. Er werd indertijd nogal neerbuigend over gesproken, want vanaf dat jaar was het ‘pannenkoek’ in plaats van ‘pannekoek’. En ook kippenei in plaats van kippeëi. Mijn dochter zag ik het samengestelde woord goed spellen. En zelfs het woord Zonnelied goed opschrijven, dat een uitzondering was op de bovenstaande regel. Net als Koninginnedag. Omdat er maar één Koningin is. Net als er maar één zon is.

Mijn neef verbaasde me met zijn keuze voor de Elpee van The Police uit 1983: Synchronicity. Met liedjes als: Every breath you take en Spirits in the material world. Dat album gaat over de theorie van synchroniciteit, dat er gelijktijdig op verschillende plekken dezelfde dingen gebeuren. Ik dacht: dat is net als het coronatijdperk, waarin wij nu leven. Waarbij het virus op diverse continenten ronddwaalt en iedereen kan treffen.