Literaire quarantaine

Twee maanden duurt het nu al: het nieuwe abnormaal. Met de trein naar het werk, eten in een restaurant, avondje dansen, niets van dit alles. In plaats daarvan huisarrest. Eenzame opsluiting in een kille gevangenis, in een flatgebouw waar iedereen langs elkaar heen leeft en waar corona niet lijkt te bestaan; hoogstens als de uitvoerende(n) van The Rhythm Of The Night, bij voorkeur om vier uur ’s nachts op vol volume afgedraaid.

Social distancing. Zo ervaar ik deze tijd wel. Ik kom mijn verhaal niet kwijt. Ik had liever gezien dat er aan physical distancing gedaan werd, gecombineerd met social awareness. Ik besluit om in mijn eentje physical te gaan distancen. Kilometers maken op de fiets. Op weg naar een stil plekje op de heide of in een bos, wachtend op de volgende emotionele uitbarsting in tranen.

Op zoek naar een verhaal, lees ik de frontberichten en verwijt mezelf aanstellerij. Oscar, wat klaag je nou, je bent hartstikke gezond en je zit niet in de risicogroep. Maar geestelijk ben ik een wrak. Natuurlijk kom ik mijn verhaal niet kwijt. Ik kom niet eens tot een verhaal. Intelligente lockdown? Eerder een writer’s blockdown. Of een literaire quarantaine.

In de leegte en kilte om me heen vraag ik mijzelf af wat ik mis. Ik mis vooral de aanraking. Omhelzingen. Knuffels. Huidhonger? Nee, dat kan het niet zijn. Een mens kan immers geen twee maanden zonder eten. En toch heb ik het gevoel dat mijn huid dringend naar de voedselbank moet.

7 mei. Sommigen zien op dat moment Abraham of Sara. Ik heb geen Abraham of Sara gezien, ook geen Stefan of Lucie. Voor mij was op die dag gewoon mijn eeuw doormidden. De dag waarop ik uit pure wanhoop, frustratie en machteloosheid mijn huis uit ben gerend om mijn ziel in twee stukken in een park te zien liggen.

Een nieuw bestuur in onze provincie. De enige cultuur die er blijkbaar nog toe doet, is agricultuur en voor de rest verwacht de provincie dat ik naar kul tuur.

Zaterdag 16 mei. Europe shine a light. Ik probeer licht te zien aan het einde van deze tunnel, wetende dat het ook van een tegemoetkomende trein kan zijn.

Dashboard. Onze regering lijkt het licht te zien. Light by the dashboard paradise; butchering a meat loaf of data. Gloort er toch nog een beetje hoop…? What’s it gonna be… yes or no?