Gedupeerde of geluksvogel?

Handen in het haar, diep zuchten, ademen. Het lijkt alsof ik vergeet hoe je moet ademen. Ik ga languit liggen en leg mijn handen naast me neer.

Omhoog gaat mijn borstkas en een lading verse lucht vult de leegte. Een diepe blaas verplaatst alle lucht die net mijn longen binnenkwam naar een plaats ver daarbuiten. Een steek of een bedrukking op je borst waarvan ik dacht dat het corona was. Al heb ik het niet bij het juiste eind, denk ik. Na wat minuten zelf-dokteren op mijn vertrouwde ‘ASUS Zenbook’ – ironisch, een Zenbook. Ze zouden het de Laptop des Wanhoop moeten noemen. Niet omdat mijn laptop nou zo incapabel is, maar vanwege de honderd afwijzingen die ik daarop heb ontvangen. In ieder geval, want ik dwaal weer veel teveel af, een resultaat van mijn minuten semi-professionele zoektocht op Wikipedia besluit ik dat het best wel eens kan komen door een flinke dosis stress.

Nog meer stressen: het laatste wat je nu moet doen

Nu ik dat ook weer weet probeer ik mij daar maar gauw bij neer te leggen. Het lijkt me dat het laatste wat je moet doen bij stress, is nog meer stressen. Nu ben ik geen psycholoog maar op z’n minst wel een gevorderde zelf-dokter. Vanaf nu is het mijn plan minder te stressen, afgesproken, opgelost. Misschien tijd om het echte probleem te introduceren, zo halverwege mijn tweede alinea. Daar gaan we. Komt ie’. Werkloosheid. En dat verklaart meteen de titel, want ben ik nu een gedupeerde of ben ik nu een geluksvogel? Een geluksvogel omdat ik jong ben, weerbaar, gezond en mijn immuunsysteem sterk is. Of een gedupeerde, omdat ik een jaar geleden afstudeer, een baan vindt en deze keihard verlies door de economische crisis. Zei ik dat correct? Economisch? Ik weet niet wat de juiste benaming nog is van deze tijd. Het begon als corona maar ontwikkelt zich, wat mij betreft, in een economische crisis die schijnt in volle glorie. Waar horecabedrijven ziel en zaligheid steken in het vermaken van hun gasten wordt ondertussen de fundering van het bedrijf onder hun vandaan getrokken, met als resultaat dat om de anderhalve meter een collega wegvalt, een tafel, een omzet.  Ik was één van die collega’s en viel eruit, met mijn verse halfjaar contract. Aan het begin van mijn carrière en het enige wat ik wilde was hard werken, leren, ontwikkelen. Nog altijd jeukt dat gevoel enorm, het aan de slag willen en weer mogen knallen.

Egyptische hiërogliefen

De realiteit is minder optimistisch. De Laptop des Wanhoop slaat weer toe en krijg een ‘Beste Stefan, wat ontzettend fijn dat je interesse-‘.. Ik wil het niet verder lezen, ik kan het ook écht niet verder lezen. Ik weet al wat er staat, hoe het er staat is nog maar de vraag. Ze zouden het in Egyptische hiërogliefen kunnen neerzetten want de boodschap blijft hetzelfde. De meest sympathieke en bemoedigende woorden worden gebruikt, maar er waren eenmaal wat kandidaten die een profiel hebben dat beter aansluit op de functie. Ademen, Stefan, denk aan alle minuten van gedecideerd zelf-dokteren. Zucht, adem, blaas. ‘Klik’, en mijn pagina met e-mails verstopt zich weer in de taakbalk. Het is even mooi geweest voor vandaag, morgen ontpopt zich weer in een zoektocht van LinkedIn-advertenties en zelfverheerlijking. Over hoe goed ik wel niet zou passen bij de functie en waarom ik de juiste kandidaat ben.

Vergis je niet hoor. Ik ben een extreem optimistisch persoon en dat zal uiteindelijk ook zegevieren. Dat verslaat met gemak de stemmen in je hoofd die zeggen dat je niet goed genoeg bent. Al is het soms gewoon wel ‘echt even heel zwaar’. In mijn hoofd zingt Brigitte Kaandorp voluit mee en eigenlijk zet dat alles weer in perspectief. Ik kan niet wachten tot de Laptop des Wanhoop verandert in de Laptop des Hoop. Ik kan niet wachten tot de diepe zuchten van het niet werken veranderen in diepe zuchten door het werken. En ik kan niet wachten tot de Egyptische hiërogliefen veranderen in een ‘Wij hebben besloten om met jou door te gaan als kandidaat’.  Maar voor nu, adem in, adem uit.