Eindelijk weer

Opa’s, oma’s; gezellig eindelijk weer met je kleinkinderen op pad. Samen op de fiets, wandelen, knuffelen. Dat hebben jullie misschien een paar weken gemist!

Iets wat mijn ouders en kinderen zichzelf onthouden, zolang het nodig is. En dat is nu, ja, nog steeds.

Niet alleen voor zichzelf, al zijn ze geen risicogroep, en nee onze kinderen hebben ook geen snotneus of een hoestje.

Juist voor een ander, de zorg.

Moet je lekker zelf weten hoor. Je zal het zorgvuldig overwogen hebben, een beredenatie hebben bedacht om de richtlijnen naar je eigen belang te buigen.
Je eigen gezondheid misschien zelfs voor lief nemen.

Maar buiten jezelf is er meer, de ander, de zorg. Heb je daar over nagedacht? Je geprobeerd in te leven in hoe het eraan toe gaat in de ziekenhuizen, de verpleeghuizen, het personeel die hun eigen gezondheid op het spel moeten zetten en dat van hun gezin.
Nee zonder de lieve armpjes van hun kleinkinderen om hen heen, zonder contact met hun eigen ouders, in isolatie. Kapot, moe gestreden. Voor een ander.

Zelfbeheersing, 1,5 meter, social distancing?
Ach, zolang je zelf maar pret hebt. Voor jezelf.