Die 1,5 meter

Hard lachend en met glimmende pretoogjes komen de kleuters het schoolplein op. Vanaf het hek zwaaien ze naar me en ze rennen me tegemoet. Nét voor ik de eerste knuffel opvang, kan ik nog snel naar de ontsmettingsdoekjes op mijn bureau grijpen en het kind een doekje aanbieden. Het kijkt vreemd op, pakt het aan en doet zijn handen snel af. Als ik luister naar mijn baas kan ik maar beter snel wegwezen van het kind, want: die 1,5 meter.

In de kring komt A. naar me toe. Met zijn veel te grove motoriek, maar enorm lieve blik weet ik wat hij komt vragen zonder woorden: „Juf, mag ik op schoot?” En ja, dit knulletje heeft het met zijn niet-werkende sensorische integratie dan ook heel hard nodig. Maar, hoe graag ik het ook zou willen, ik moet A. met zijn lieve blik en non-verbale vraag een ‘nee’ verkopen. Hij huilt, stampt op de grond en gebruikt zijn enige verbale uiting, gillen. Hij kijkt me aan en lijkt te vragen: „Waarom?” Tsja, die 1,5 meter.

Een hoop herrie en gestommel komt er uit de bouwhoek. R. komt huilend de bouwhoek uit en gilt: „Hij wil niet mijn spel doen! En ik wil dat wel.” J. komt ook huilend aangehold: „Juf! Hij maakt herrie en ik krijg een druk hoofd ervan. Ik ga weg hoor!” R. komt dicht tegen me aanstaan en nét op tijd kan ik twee stapjes – nee wacht, twee grote stappen – achteruit doen, want hé: die 1,5 meter.

Als de allerjongste kleuter van de wc komt, komt ze voorzichtig naar me toe. Ze kijkt me niet aan, maar fluistert: „Juf, ik heb een ongelukje gedaan…”, en wijst naar haar natte legging. Ik zou moeten zeggen: „Sorry, de juf kan nu niet helpen. We bellen mama wel en die komt jou vast wel helpen. Dan moet jij gewoon wachten tot ze komt.” Ik kijk haar aan en kan het niet. Ik besluit dat het nu wel klaar is met die 1,5 meter en het niet-aanraak-beleid binnen de school.

Verven, lijmen, eten, drinken en ruzietjes oplossen: nabijheid hebben alle fantastische kleuters in mijn klas nodig. En nee, die accepteren ze niet op afstand. Verbaal corrigeren? Niet voor deze kleine vechters. Wat doen ze het goed, leven in een wereld waar ze niets van begrijpen en die ook niets van hen begrijpt. Maar toch.. Soms gaat de wereld te ver.
Met die 1,5 meter.