Controledrang

Moeten we het willen om ons hele leven in te richten op het voorkomen van ziek worden? Als we dat willen zullen we het moeten accepteren dat het leven niet meer draait om leven, maar om controleren. We zullen alles op alles zetten om die ongrijpbare dood zolang mogelijk uit te stellen. Hoe meer controle er komt op het leven hoe onzekerder we zullen worden. Er zal namelijk altijd iets zijn wat niet te controleren is. We zullen ongelofelijk lange ongelukkige levens leiden. Lang omdat we elke ziekte het hoofd kunnen bieden en ongelukkig omdat we hoe dan ook toch dood zullen gaan.

Een lang leven is niet mooier dan een kort leven. Ziek zijn is niet slechter dan gezondheid. Blijdschap is niet beter dan verdriet. De dood is niet de vijand van het leven. Toch willen we hoe dan ook gezond blijven. We willen de pijn niet voelen. Doodgaan is een zonde geworden. Angst voor de dood zit diep in onze samenleving ingebakken. Dat is niet erg, maar het is wel een gegeven.

Het feit dat de discussies zo gefixeerd zijn op „minder doden" en niet op „hoe geef ik zin in mijn leven in deze tijd"? Laat duidelijk onze diepgewortelde angst voor de dood zien. Minder doden in verhouding tot wat? Vraag ik me altijd af. Want elke strategie zal doden opleveren. Voor wie het nog niet wist: het leven is hartstikke dodelijk en daar ben ik dankbaar voor. Zonder dood geen leven. Durven we langzaam de controle (die we eigenlijk nooit hadden) los te laten? Zodat angst en blijdschap weer als vrienden hand in hand kunnen lopen:

Angst en Blijdschap lopen hand in hand. „Wat is je grootste angst?”, vraagt Blijdschap aan Angst. „Mezelf verliezen in het leven, geen controle meer hebben en dan sterven". „Wat is je grootste blijdschap?”, vraagt Angst aan Blijdschap. „Mezelf verliezen in het leven, geen controle meer hebben en dan sterven."