Borsato bashing

Naast het menselijk leed dat COVID-19 aanricht in de wereld is er op het moment een ander thema dat mij bijzonder aan het hart gaat.

Een persoonlijk drama dat weer eens het slechtste in ons naar boven brengt. Een kwestie die eigenlijk maar een hand vol mensen aangaat, maar waar menigeen meent zijn mening over te moeten spuien.

Zoals de anonieme held die, al dan niet betaald, bereid is om aan de roddelbladen te vertellen hoe slecht het nu werkelijk met die man gaat, of eigenlijk liever te benadrukken dat alle roddels waar iedereen zo van smult toch echt waar zijn.

En dan de moraalridder die nog maar eens moet benadrukken dat hij geen medelijden heeft met die smeerpijp omdat die het immers allemaal over zichzelf heeft afgeroepen. Die al lang vergeten is dat hij eerder op de dag verrukt (pun intended) die lekkere buurvrouw heeft nagekeken. Ja ja, er zitten mooie exemplaren tussen! En reken maar dat er daar in de wereld van de showbizz bovengemiddeld veel van rondlopen. En dat je, als succesvolle Nederlander met Italiaanse roots, toch best een stuk aantrekkelijker voor de dames bent dan de gemiddelde moraalridder. En dat het leven van een gevierd artiest er toch echt even iets minder rooskleurig uitziet dan men zo op het eerste oog zou vermoeden. En dat heftige tegenslagen in zo’n leven nog eens een extra verlangen naar momenten van intimiteit en geborgenheid aanwakkeren. En dat het fijn is om je emoties ook eens met een ander te delen dan je eigen levenspartner. En dat dat een band schept. En dat het dan zelfs wel eens kan gebeuren dat van het een het ander komt.

Er zullen weinig mensen zijn die elkaar het jawoord geven met de bedoeling om later de belofte tot eeuwige trouw te breken. Maar het gebeurt. We zijn allemaal mensen, ook al zou je dat soms niet denken als je commentaren in de, al dan niet sociale, media leest of hoort.

Stel nu dat je door het faillissement van je eens zeer succesvolle onderneming, een revalidatie na een TIA zonder de rust die je na zo’n ingrijpend voorval zou moeten nemen of krijgen, het publiekelijk uiteenspatten van het huwelijk met degene waarmee je oud had willen worden en wellicht nog een aantal factoren, in een depressie en/of burn out terecht bent gekomen. Denk je dan echt dat je erop zit te wachten om door heel mening-hebbend Nederland te worden afgebrand?

En stel nu dat de man die met zijn zang over de jaren heen talloze mensen plezier maar ook sterkte heeft gegeven, het allemaal niet meer ziet zitten en eruit stapt…

Gaan we dan weer met z’n allen vragen hoe dit in godsnaam heeft kunnen gebeuren? Of kunnen we, voordat het zover zou kunnen komen, collectief beseffen dat we hier te maken hebben met de privéaangelegenheden van een uiteenvallend gezin en hun sterkte wensen met het vinden van nieuwe wegen naar geluk? Marco, houd alsjeblieft vol, er zullen weer betere tijden aanbreken!

Een van je vele fans