‘Baaldag’

We zitten inmiddels ruim een maand of twee in de coronaperikelen en leren daar steeds meer onze weg in vinden. Sommigen zien het als een tijdelijke oplossing om straks – wanneer dat ook mogen zijn – terug te kunnen keren naar wat eens het normaal was. Anderen zien het als de poort naar verandering.

En ik? Ik wil graag terug naar mijn persoonlijke keuzevrijheid. Werken op kantoor. Gezellig lunchen met collega’s. Praatjes achter de koffieautomaat. Zonder nieuw-ontdekte dansmoves door de supermarkt wandelen. Een spontane knuffel! Gewoon even kunnen kuchen of je neus snuiten zonder meteen als mogelijke besmettingshaard te worden gezien. Een bakkie doen met vrienden. Een drankje doen in de kroeg. Of een lekker concertje pakken en dolenthousiast van de muziek met een biertje op de tenen van mijn concertmaatje springen. Vrienden en kennissen zien in ons plaatselijke poppodium. Even een museumpje bezoeken. Een stedentripje doen. Mijn eigen keuzes maken. Dat was mijn normaal, althans.

Nekharen overeind

Dat lijkt nu behoorlijk lang geleden. En hoe langer het duurt, hoe kleiner mijn hoop wordt dat we de overstap naar het oude normaal weer kunnen maken. Soms heb ik daar vrede mee. Dan doe ik wat ik moet doen en lees een boek, kijk een serie of schrijf een column. Maar andere dagen is het niet oké. Dan gaan mijn nekharen kaarsrecht overeind staan wanneer ik iemand hoor spreken over het ‘nieuwe normaal’. De anderhalvemetersamenleving. De mondkapjes. De handalcohol. Het thuiswerken, wat voor mij neerkomt op: mijn werk amper kunnen doen. Skypemeetings. Ja, ik mis gewoonweg de geuren en kleuren van mijn collega’s tijdens zo’n meeting. Ook als het stinkt, weet je dat er samen hard gewerkt wordt. Dat schept een band.

En vandaag met de nekharen fier omhoog, heb ik een baaldag. Ik ben het zat. De schoen wringt aan alle kanten. Ik mis mijn oude structuur. Ik mis het echte contact. Ik mis de houvast. Ik mis de zelfbekrachtiging die ik uit mijn werk haal. En ik mis vooral het lekker bezig zijn, met een doel. De zingeving. Blij worden van wat ik doe en wat ik ermee bereik. Netwerken. Ideeën bedenken en met elkaar tot uitvoer brengen.

Hoe groot de illusie van controle ook was in het oude normaal, ik had er wel een fijn gevoel van keuzevrijheid bij. En dat is misschien wel het grootste gemis op dit moment.