1 mei, de arbeider is nog niet dood

Vanmorgen stuurde ik een kennis van mij een appje met de vraag welke speciale dag het vandaag is. Na lang nagedacht te hebben, antwoordde ze vervolgens enigszins aarzelend met: gefeliciteerd met je verjaardag, waarna drie feest-emojis volgden. Los van het feit dat ik ergens in december jarig ben, werd mij op pijnlijke wijze duidelijk dat de Dag van de Arbeid niet zo leeft in Nederland, wat vrij treurig is.

Niet meer zestien uur aan de lopende band

In de eerste plaats zou de dag wat meer onder de aandacht moeten komen om stil te staan bij de prestaties van de sociaal democraten en de vakbonden. Denk maar eens aan de 8-urige werkdag, waardoor hardwerkenden niet meer zestien uur achter elkaar naast een lopende band moeten staan. Of wat te denken van het feit dat we een minimum(jeugd)loon hanteren, het feit dat vrouwen mogen werken en het feit dat je in dit land niet zomaar om de meest onzinnige reden ontslagen kunt worden. De positie van arbeiders, miljoenen behoren tot die groep, is dan ook, mede dankzij de genoemde maatregelen, ontiegelijk verbeterd is ten opzichte van 1906, het jaar waarin de eerste vakbond startte.