Ode aan onze ouderen

Na een lange werkdag reed ik op mijn fiets naar huis.
Ik zag madeliefjes, paardebloemen en roze bloesems aan de bomen.
Het leek wel alsof de zon me toelachte en de wind naar me wuifde.
Ik snoof de lentelucht op.

Ik zag hier en daar wat mensen, rennen, fietsen en wandelen.
Het straatbeeld deed me denken aan een naderende zomer.

Terwijl ik doorfietste en een mooi groen gazon zag dacht ik aan wat een ex collega ooit vertelde. Haar moeder lag op sterven en toen ze vroeg:"Mam, hoe gaat het met je?" Antwoordde haar moeder:"Het gras is nog nooit zo groen geweest als dit jaar". Dit zei ze omdat ze lang niet buiten was geweest. Niet lang daarna overleed haar moeder.

Die opmerking over het gras deed me denken aan alle ouderen die veel binnen moeten zitten uit angst voor besmetting met het Corona virus. Ik hoop dat Corona snel weggaat, zodat iedereen kan genieten van de lente, ook onze ouderen.

Het straatbeeld is veranderd zonder oude mensen achter hun rollator, op hun scootmobiel of fiets.
Ik draag dit stukje op aan alle oude mensen die vanachter hun raam kijken naar de lente, opdat jullie gezond blijven en snel weer naar buiten kunnen!